Þetta segir Anna Margrét Bjarnadóttir í áhrifaríkum pistli sem birtist á Vísir.is. Anna er rithöfundur og sjálfboðaliði, búsett í Bandaríkjunum. Pistillinn fjallar um sorg í aðdraganda jólanna. Í byrjun greinir Anna frá eigin áföllum í lífinu og sorgina er nær dregur jólum:
„Á aðfangadag í ár eru 23 ár liðin frá því að faðir minn tók eigið líf. Hann var þá 46 ára og ég 22 ára. Fyrir síðastliðin jól uppgötvaði ég að ég væri búin að lifa jafn lengi með pabba og án pabba. Í sumar voru átta ár síðan mamma dó úr krabbameini og við systkinin vorum orðin foreldralaus.
Fyrstu árin eftir sjálfsvíg pabba þá fékk ég alltaf mikinn þunga í sálina þegar leið að jólum. Sérstaklega fannst mér nóvember oft erfiður. En ég ákvað strax eftir að pabbi lést að reyna eins og ég gæti að njóta jólanna enda ólst ég upp við mikla ást til jólanna; mamma hlustandi á jólalögin í útvarpinu allan daginn, amma bakandi 100 sortir og afi að missa sig í jólaseríunum. Nú eru þau öll látin og ég á engin ömmu eða afa á lífi.“
Anna vinnur gegn þessum tilfinningum með því að skapa ljúfa jólastemningu með sinni fjölskyldu og minnast látinna fjölskyldumeðlima. Hún segir ennfremur:
„Það þyrmir yfir marga þegar styttist í jólin og einnig þegar fæðingar- og dánardagar fallinna ástvina nálgast. Síðan getur létt aðeins á fólki þegar dagsetningarnar eru liðnar. Stundum finnst okkur eins og aðrir eigi að skilja eða muna hvers vegna þyrmir yfir okkur á ákveðnum tímum ársins. En annað fólk les ekki hugsanir okkar og því getur stundum verið betra að segja beint út við okkar nánustu eitthvað á þessa leið: “Æ, veistu, núna þyrmdi bara yfir mig saknaðartilfinning, það er svo stutt í dánardaginn/afmælisdaginn/jólin.” Persónulega finnst mér stundum hjálpa aðeins að kveikja á kerti fyrir þá sem ég er að minnast, setja uppáhaldstónlistina þeirra á fóninn og hugsa fallega til þeirra.“
Fyrr á þessu ári gaf Anna út bókina Tómið eftir sjálfsvíg – Bjargráð til að lifa með sorginni. Í bókinni eru 12 frásagnir fólks sem misst hefur ástvin í sjálfsvígi auk þess að deila eigin reynslu af föðurmissinum. Vonast hún til að bókin geti reynst gagnleg þeim sem ganga í gegnum missi eftir sjálfsvíg eða skyndilegt lát ástvinar.
Í pistlinum greinir Anna einnig frá sjálfsboðaliðastörfum sínum í tengslum við arfgeng krabbamein. Hún er sjálf BRCA arfberi og lifir með aukinni hættu á krabbameini, auk þess sem hún hefur misst marga ástvini úr sjúkdómum.
