Dómurinn er um margt merkilegur, enda sjaldgæft að menn séu sýknaðir vegna válegra vinnubragða lögreglunnar og enn sjaldgæfara að þeirra sé getið með beinum hætti með skrifuðum hætti í dómum íslenskra dómstóla.
Sem fyrr sagði hófst málið að kvöldi föstudagsins 11. september í Breiðholtinu með afskiptum lögreglu af manninum og konu sem stödd var í eða við bílinn. Samkvæmt skýrslum og framburði lögreglumanna fyrir dómi stöðvaði lögreglan akstur bifreiðarinnar og reyndist maðurinn sitja í framsæti bifreiðarinnar og hafði hann neytt áfengis. Fyrir liggur að maðurinn var þá án ökuréttinda, en hann hafði áður verið sviptur ökuréttindum með dómi.
Kváðu lögreglumennirnir að þeir hefðu komið að honum þar sem hann sat í bílstjórasæti bílsins og útilokuðu að nokkur annar hefði ekið bílnum. Vísu þeir jafnframt í skýrslu sína af vettvangi og myndbandsupptökur frá þessu kvöldi, enda mundu þeir hvorugir sérstaklega eftir atburðum þessa kvölds og kynntu þeir sér því fyrrgreinda vettvangsskýrslu í gagnagrunni áður en þeir gáfu skýrslu fyrir dómi.
Maðurinn neitaði sök og sagði fyrir dómi að hann og konan hefðu komið akandi að heimili hennar að Engjaseli og að hún hefði ekið bílnum. Þau hefðu farið úr bílnum og verið að labba inn í húsið þegar hann hefði áttað sig á því að hann hefði gleymt einhverju í bílnum og snúið við. Bifreiðin hefði þannig verið kyrrstæð þegar lögreglan kom að þeim og sakaði hann um að hafa ekið bílnum.
Lögmaður mannsins, Sveinn Andri Sveinsson, hélt því þá fram fyrir hönd ákærða að framburður lögreglumannanna væri óáreiðanlegur enda byggður af „seinni tíma ályktunum sem þeir [lögreglumennirnir] dragi af meingallaðri vettvangsskýrslu,“ eins og framsaga lögmannsins er orðuð í dómnum.
Þá benti lögmaðurinn á fjölmarga galla í stöðluðu eyðublaði sem lögreglumennirnir fylltu út. Sagði hann annan lögreglumanninn hafa nefnt bílastæðið við Engjasel, en annar sagt á Engjaselsvegi. Þá sagði annar lögreglumaðurinn fyrir dómi að konan hefði setið í farþegasætinu, en hennar er hvergi getið í lögregluskýrslunni. Enn fremur liggur ekkert fyrir um það hvernig manninum var kynt efni skýrslunnar sem hann undirritaði, en hann hafði að eign sögn neytt áfengis og talaði aðeins bjagaða íslensku. Né heldur liggur það fyrir hvort og þá hvernig manninum var kynnt réttarstaða sín sem sakborningur.
Benti loks lögmaðurinn á að myndbandið sem lögreglumennirnir sjálfir vísa til hafi ekki fundist í geymslum lögreglu og liggi því ekki fyrir. „Ákæruvaldið hafi þannig týnt sönnunargagni númer eitt í málinu og með því gert ákærða útilokað að sýna fram á sakleysi sitt,“ segir í dómnum.
Í niðurstöðu dómsins er að mestu tekið undir orð lögmannsins um ágalla í málatilbúnaði lögreglu. Segir í dómnum:
Ákæru til grundvallar liggur aðeins vettvangsskýrsla lögreglumanna A og B. Skýrsla er rituð á staðlað A4 eyðublað sem er hannað fyrir hraðakstursbrot og hraðamælingar með ratsjá en getur hæglega nýst vegna annarra umferðarlagabrota. Efst í skýrslunni er handritað: „Akstur sviptur ökuréttindum 58. gr.” Þar fyrir neðan eru færðar inn upplýsingar um ákærða og […] aðstæðum og akstursskilyrðum á vettvangi lýst með því að haka með x-i í viðeigandi reiti. Þar á eftir er staðlaður texti „ökumaður ók“, línubil gefið til útfyllingar og þar á eftir „á vegarkafla“ og annað línubil gefið. Á fyrra línubilinu er handritað „Engjasel“ en ekkert skráð um vegarkafla. Þá er ekki fyllt út í staðlaða reiti, með x-i, hvar lögreglubifreiðin var staðsett þegar meint brot var framið, svo sem hvort hún hafi verið kyrrstæð eða ekið á eftir eða á móti bifreið ákærða. Af skýrsluforminu er ljóst að lögreglumönnunum hefði verið hægur vandi að útfylla eyðublaðið af meiri nákvæmni, ekki síst þegar litið er til þess að þeir ræddu við vitnið C á bílastæði fyrir utan heimili hennar að Engjaseli […], þar sem bifreiðinni […] var sannanlega lagt. Eftir stendur veruleg óvissa um hvar lögregla eigi að hafa stöðvað för ákærða. Fyrir dómi bar lögreglumaður A að þetta hafi gerst á eða við bílastæði fyrir utan ótilgreinda blokk á meðan lögreglumaður B gat ekkert borið um sama atriði. Framburður lögreglumanns A er að því leyti samrýmanlegur framburði ákærða að lögregla hafi haft afskipti af honum á bílastæði fyrir utan einhverja blokk.
Um hvarf myndbandsupptökunnar segir þá jafnframt: „Sú staðreynd að myndbandið liggur ekki fyrir gerir þannig út um möguleika ákærða á að halda uppi réttmætum vörnum í málinu og ber ákæruvaldið hallann af því.”
Að þessu virtu og gegn eindreginni neitun ákærða var maðurinn sýknaður í héraðsdómi og ríkinu gert að greiða málsvarnarkostnað hans, 418 þúsund krónur.
