Í kjölfarið hófst rétturinn handa við að dæma fólk fyrir gáleysislega stjórnun helstu peningastofnana landsins. Þetta segir í leiðara Sigmundar Ernis Rúnarssonar, ritstjóra Fréttablaðsins, í blaðinu í dag. Leiðarinn ber fyrirsögnina „Skrýtin þögn“.
Sigmundur segir að einkennilegt sé hversu lítil umræða hafi orðið um vanhæfi hæstaréttardómaranna í tengslum við hrunmálin og það þrátt fyrir að um einn alvarlegasta misbrestinn í störfum réttarins sé að ræða frá stofnun hans fyrir rúmlega einni öld.
Sigmundur segir að í hópi þeirra sem skýrðu ekki frá fjárhagslegum tengslum sínum hafi verið þeir sem áttu mestra fjárhagslegra hagsmuna að gæta en þeir höfðu tapað mestu á falli bankanna. „Þeir sátu á þeim upplýsingum á meðan þeir dæmdu hvern sakborninginn í bankahruninu af öðrum í fangelsi. Jón Steinar Gunnlaugsson, einn þeirra fyrrverandi hæstaréttardómara á þessum tíma sem svöruðu til um fjárhagsleg tengsl sín við gömlu bankana, hefur margsinnis gagnrýnt kollega sína frá þessum tíma – og það harðlega. Þar hefur hann reynst hrópandinn í eyðimörkinni. Hann hefur staðið einn með pennann að vopni til að vekja athygli á því að Hæstiréttur Íslands var að stórum hluta vanhæfur til að takast á við þetta einstaka, sögulega og vandmeðfarna mál í réttarsögu landsins,“ segir Sigmundur og spyr síðan af hverju aðrir hæstaréttarlögmenn hafi læðst með veggjum og taki ekki þátt í uppgjöri þessarar sögu?
„Og hvers vegna skyldu aðrir hæstaréttarlögmenn fara hér með veggjum og gera upp við þessa sögu með þögninni einni saman? Má vera að löngun þeirra í dómarasæti sé gagnrýninni yfirsterkari? Vilja þeir ekki rugga bátnum af ótta við að fá ekki stjórnað honum? Þetta eru eðlilegar spurningar. Og nauðsynlegar. Hæstiréttur Íslands er ein meginstoðanna í regluverki Íslands. Trúverðugleiki hans skiptir sköpum í réttarríkinu. Þeir landsmenn sem setjast þar á sakabekk eiga heimtingu á að dómarar réttarins starfi þar af heilindum og upplýsi í öllum tilvikum hvort þeir tengist á einhvern hátt þeim dómsmálum sem tekin eru fyrir hverju sinni. Því var ekki að heilsa fyrir áratug. Þá réð leyndarhyggjan ríkjum. Og það er skammarlegt. Í uppgjöri bankahrunsins hefur þessi þáttur ekki fengið það vægi sem hann á skilið. Og það er ef til vill vegna þess að það hefur ekki verið til siðs að gjalda varhug við hlutdrægni þessa æðsta dómstigs þjóðarinnar. Sagan sýnir aftur á móti að það er full ástæða til að draga áreiðanleika hans í efa,“ segir hann í niðurlagi greinarinnar.
