Staksteinar bera hegðun Bjarna saman við hegðun Nicola Sturgeon, forsætisráðherra Skotlands, sem braut sóttvarnareglur á Þorláksmessu og hegðun Katrínar Jakobsdóttur, forsætisráðherra, sem faðmaði Seyðfirðinga. Segja Staksteinar að mörgum hafi orðið hált á sóttvarnasvellinu og það sé ekki til eftirbreytni.
Því næst víkja Staksteinar að lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu og gagnrýna hana. „Vinnubrögð lögreglunnar, sem tók það upp hjá sér að gera fréttamál úr atvikinu með afar óvenjulegum hætti eru einnig ámælisverð. Háðsglósa um „háttvirtan ráðherra“, annarlegar dylgjur um ölvun og kossaflangs, rangar staðhæfingar um aðstæður, og furðuleg undanbrögð þegar fjölmiðlar grennsluðust nánar fyrir, hafa skaðað trúverðugleika hennar. Ekki síður þegar haft er í huga að tvennir fjölmennir tónleikar voru í miðbænum sama kvöld, án þess að það kæmi fram í „Dagbók lögreglunnar“.“
Að lokum segja Staksteinar að afstaða stjórnarandstöðunnar komi ekki á óvart. Það sé ekki fréttaefni að hún vilji ríkisstjórnina feiga. „Hvað þá tilboð Píratans siðprúða, Þórhildar Sunnu Ævarsdóttur, um að hún styddi minnihlutastjórn Framsóknar og vinstri grænna ef Bjarni og íhaldið hypjuðu sig. Hún var fyrst þingmanna til að vera fundin sek um brot á siðareglum Alþingis, en sagði þó hvorki af sér þingmennsku né formennsku í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd,“ segja Staksteinar að lokum.