Það er myrkur og það er frost. Svarthöfði situr í eldhúsinu og horfir á raka safnast saman á eldhúsrúðunni og breytast í poll. Hann veit að hann ætti að opna gluggann og lofta út, en til hvers? Hvers vegna ætti loftið hér inni að fá að verða ferskara heldur en loftið í samfélaginu í dag?

Við erum öll lokuð inni eins og þessi raki. Samfélagið frosið, horfurnar myrkur. Í nótt fékk Svarthöfði martröð. Þórólfur Guðnason var að elta Svarthöfða á Mýrdalssandi með sína ísköldu hlekki. Vildi hann hafa bíllyklana af Svarthöfða svo að Svarthöfði væri enn meira innilokaður í lífinu.

Svarthöfði hrökk upp með andfælum og þurfti í snatri að þurrka burt eitt eilífðar smátár áður en frúin sá til hans.

Bankinn er að hækka vexti. Óvissa á vinnumarkaði heldur mörgum andvaka. Ofan á þetta er farið að dimma og frysta. Ísköldu hlekkir veirunnar hafa tjóðrað okkur föst. Og það er ekkert spennandi í sjónvarpinu.

Það er auðvelt að liggja undir sæng og velta sér upp úr sjálfsvorkunninni. Allt sem við áður höfðum sem hefur verið tekið af okkur. Frelsið fótum troðið og efnahagurinn myrtur úr launsátri veirunnar.

Svarthöfði hefði í venjulegu árferði verið farinn á eyðslufyllerí í útlöndum til að slaka á og undirbúa jólin. En ekki í ár. Svarthöfði er lítill fugl í búri og enginn veit hvar lyklarnir eru.

Ó, aumingja Svarthöfði. Mikið er hans böl.

Svarthöfði fær sér annan sopa af rótsterku togarakaffinu. Nei, nú er komið gott af þessu væli. Nú er bóluefni fram undan. Nú er tíminn til að horfa fram á við og byrja að hlakka til. Ekki til jólanna heldur til þess að lifa eðlilegu lífi aftur.

Kannski ekki alveg eðlilegu samt. Kannski núna með því að missa hluta af frelsi sínu getur Svarthöfði lært að meta það betur þegar hann fær það til baka

Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur, segja þeir víst. Það er þó hægt að gleðjast yfir því að hér hefur frelsið ekki tapast fyrir fullt og allt. Við þurftum bara aðeins að líta af því til að leyfa fullorðna fólkinu að taka ákvarðanir fyrir okkur því við vorum of upptekin af sjálfum okkur til að gera það sjálf. Eins og páfagaukar að rífast við eigin spegilmynd.

Kannski var draumur Svarthöfða ekkert martröð. Kannski var þetta bara birtingarmynd af því hvað Svarthöfði á erfitt með að hafa ekki stjórn á eigin lífi. Að þurfa að rétta öðrum bíllyklana. Það er aldrei auðvelt að vera farþegamegin í eigin lífi. En það kennir manni kannski að kunna betur að meta þau forréttindi að fá að keyra.

Við geymum jú fugla í búri svo þeir fari sér ekki að voða. Svarthöfði þarf bara að einbeita sér að því að vera þolinmóður og reyta ekki af sér flugfjaðrirnar í einhverju sjálfsvorkunnarkasti. Því sá dagur nálgast óðfluga að hann fái að hefja sig til flugs að nýju