Leiðari þessi birtist í helgarblaði DV í dag.
Boðum og bönnum fylgja brot og alls konar bit. Og jafnvel þó að eitthvað sé ekki bannað getur það verið „illa séð“. Hornaugað er sjaldnast huggulegt.
Þannig hófst kvöld eitt fyrir nokkrum vikum. Ég hitti samstarfskonu mína í einn drykk á rólegum stað, snemma kvölds. Kom mér heim á skikkanlegum tíma, með sprittið í veskinu og frekar bjartsýn á lífið.
Vaknaði á laugardegi með óttann og kvíðann. Hvað hafði ég verið að hugsa? Að umgangast fólk á vínveitingastað á þessu ári? Ónei. Við værum örugglega báðar sýktar.
Helsýktar.
Jesús minn, það rýkur örugglega úr mér. Ég er geislavirk af veiru – og skömm.
Ég krosslagði hendur á bringunni og veltist um í eftirsjá. Klukkan var ekki orðin sjö og ég búin að klúðra þessu lífi. Ég reyndi kerfislega að hugsa um sóttvarnahólfin í fyrirtækinu. Ef við vín-konurnar værum sýktar myndum við hægt og rólega sýkja allt fyrirtækið út frá okkur.
Ég myndi eitra B-hólf og hún A-hólf.
Ég fann svitann spretta fram á efri vörinni og langaði að biðja einhvern afsökunar. Hvern? Víði? Ég braut ekki lög eða reglur. Þórólf? Ég sprittaði mig. Ölmu? Ég faðmaði engan né frussaði. Ó, guð, ég talaði samt hátt. Æ, nei, ég hef örugglega frussað smá á einhverjum tímapunkti. Jafnvel mikið.
Ég velti mér yfir á hina hliðina. Ég get ekki leyft þessu að gerast! Þetta er verkefni – ég er nú með mastersgráðu í verkefna-stjórnun. Koma svo – hugsa þetta í lag.
Ég sýki B-hólf og hún A-hólf. En þá er C-hólf enn ósýkt!
Guði sé lof. Fréttablaðið getur þá haldið áfram. Ég er ekki búin að gera út af við fyrirtækið mitt.
ÓNEI! Skyndilega. Mjög skyndilega, mundi ég það.
Ég hafði hitt dóttur manns sem starfar í C-hólfinu. Ég talaði við hana. Ég sýkti hana pottþétt. Hún býr hjá föður sínum sem er nú fórnarlamb mitt. Elsku barnið fer heim – sýkir pabba sinn og nú er C-hólfið orðið sýkt.
Ég get ekkert gert annað en að draga upp fyrir haus. Ég finn strax hvernig andþyngslin gera vart við sig.
Öll hólf sýkt!
Smitskömmin hellist yfir mig eins og flatt diet-kók yfir klaka. Taugakerfið víbrar.
Eftir á að hyggja er líklega minna álag á alla ef ég fæ mér bara rauðvínsglas heima og horfi á Friends það sem eftir er árs. Dósahláturinn verður að duga í bili. Skárra en margmennisskömm og smitbit.
Ps: notið grímurnar rétt – yfir nef og ekki tala stanslaust svo hún skríði ekk upp eða niður eða burt. (Ég tala af reynslu)
