Bergþór Pálsson og Albert Eiríksson segja frá jólahefðum og leiðbeina með fallegar jólaskreytingar.
Þeir Albert Eiríksson matreiðslumaður og Bergþór Pálsson baritónsöngvari, eru það sem Danir kalla „meget festlige fyrer“ og sem slíkir taka þeir jólahátíðinni fagnandi. Eru að sjálfsögðu búnir að koma upp skreytingum og tóku því vel á móti blaðakonu þegar hún innti þá eftir leiðbeiningum um hvernig mætti skreyta hátíðarborðið af sama listfengi og þeir spúsar hafa löngum verið þekktir fyrir.
„Mér finnst einfaldleikinn mikilvægur,“ útskýrir Bergþór. „Stundum eru til dæmis skreytingar eða há kerti á miðju borði svo stór að fólk sér bara ekki manneskjuna sem situr á móti. Það gengur auðvitað ekki,“ segir hann og hlær.
Svo héldum við í búðir á Laugaveginum og gáfum örþreyttu verslunarfólki. Gleðin sem skein úr andlitunum var engu lík og það má því segja að þetta hafi eiginlega verið besta jólagjöfin okkar þótt fyrirhöfnin væri lítil sem engin.
Sjálfur málaði Bergþór þessa fallegu jóladiska fyrir nokkrum árum. Hann valdi myndir af jólasveinunum eftir Halldór Pétursson, en setti þá í gamla íslenska búninga og vandaði mjög til verksins: „Fyrirmyndirnar að klæðnaði jólasveinanna hef ég frá Þjóðminjasafni Íslands.“
Á borðinu eru spariglös fyrir vín og vatn, eða gos, tvær tegundir af diskum og tvær af hnífapörum. Hnífapörunum er pakkað inn í sætar servíettur. Bergþór bendir á að nú sé nokkuð auðvelt að fá hugmyndir að fallegum servíettuskreytingum á netinu. Það þurfi bara að „gúggla“ örlítið.
Jarðarberin á miðju borðinu eru skemmtilega óvanalegt jólaskraut. Litirnir eru engu að síður mjög jólalegir og berin sjálf algjört hnossgæti en þetta er íslensk framleiðsla og uppskeran glæný.
„Við fengum þetta hjá Silfurtúni á Flúðum, þar sem við vorum staddir í fyrradag. Nú kaupi ég bara íslenska framleiðslu, enda er hún mikiðm mikið betri,“ segir sælkerinn Albert.
Jólahefðir þeirra hjóna hafa verið breytilegar í þau tuttugu ár sem þeir Bergþór og Albert hafa búið saman en ein er þó alltaf í hávegum höfð: „Á aðfangadagsmorgun förum við alltaf með pabba, Páli Bergþórssyni, keyrum út eitthvað lítið matarkyns til vina og ættingja og með fylgir vísa eftir pabba,“ segir Bergþór og lætur vísuna frá í fyrra fylgja með en þá gáfu þeir ber í rommi.
Kannski er hægt að hugsa sér,
er hækkar blessuð sólin,
að ber í rommi bragðist þér
bara vel um jólin.
Að þessari hefð undanskilnni hafa aðrar hefðir þeirra Bergþórs og Alberts að mestu ráðist af því hvenær Bergþór er að syngja en í mörg ár hefur hann t.a.m. sungið sama sálminn í danskri messu sem fer fram í Dómkirkjunni klukkan þrjú á aðfangadag. Upp úr þessu hefur svo skapast spaugileg hefð milli barítónsins og tveggja kvenna sem sækja messuna árlega.
„Þegar mér var falið þetta í fyrsta sinn þá vandaði ég mig auðvitað sérstaklega við að ná danska framburðinum góðum. Fór meira að segja yfir í danska sendiráðið til að fá leiðsögn og lagði mig mikið fram. Einn sálmurinn er á þessa leið:
Det kimer nu til julefest, Det kimer for den høje gæst, som steg til lave hytter ned, med nytårsgaver, fryd og fred. Taldi mig bara nokkuð góðan – eða þar til tvær danskar dömur pikkuðu í mig að lokinni messu og bentu mér á, með sínum fína danska hreim, að vissulega hefði Jesús stigið niður til hinna fátæku en hann hafi þó aldrei boðið upp á steik. Æ síðan hefur það verið árlegur viðburður milli mín og þessara vinkvenna, að við kímum til hvert annars um leið og ég er búinn að sleppa orðinu steg með réttum framburði.“
Að endingu nefna þeir svo fallegt uppátæki frá því í fyrra. Sérlega jólalegt, enda sælla að gefa en þiggja.
„Við áttum ósköpin öll af smákökum á Þorláksmessu sem við sáum ekki fyrir okkur að maula fram yfir áramót svo við ákváðum að pakka þeim inn í litla fallega sellófanpoka. Svo héldum við í búðir á Laugaveginum og gáfum örþreyttu verslunarfólki. Gleðin sem skein úr andlitunum var engu lík og það má því segja að þetta hafi eiginlega verið besta jólagjöfin okkar þótt fyrirhöfnin væri lítil sem engin,“ segir Bergþór glaðlega að lokum.
