Svona hefst pistill eftir Kolbrúnu Bergþórsdóttur í Fréttablaðinu í dag en hann ber heitið Ráðherrahroki. Í pistlinum fjallar Kolbrún um Svandísi Svavarsdóttur, heilbrigðisráðherra, og viðbrögð hennar og ummæli um það ástand sem ríkir á bráðamóttöku Landspítalans. Kolbrún segir að Svandís hafi verið sjálfri sér verst á dögunum þegar hún fundaði með læknaráði. Þá var hún spurð hvaða tillögur hún sæi fyrir sér í tengslum við lausn þess neyðarástands sem ríkir á bráðamóttökunni.
„Hún sagði: „Það er töluverð áskorun fyrir ráðherra að standa með Landspítala þegar koma ályktanir á færibandi sem tala um að þessi stofnun sé nánast hættuleg.“ Svona eiga ráðherrar ekki að tala. Allavega ekki vilji þeir að þjóðin beri virðingu fyrir þeim. Svandís gefur með orðum sínum sterklega í skyn að nær ómögulegt sé fyrir hana að vera hliðholl spítalanum vegna þess að starfsmenn þar séu stöðugt að kvarta undan slæmu ástandi og aðbúnaði á vinnustaðnum. Hér er um að ræða vinnustað þar sem unnið er með sjúklinga og allt kapp lagt á að hlúa sem best að þeim.“
Segir Kolbrún og bætir við að þegar starfsfólk í heilbrigðisstétt notar orðið neyðarástand um ástandið á bráðamótötkunni þá missi Svandís sig í tuði um að alltaf sé verið að segja henni sömu hlutina og koma með sömu ályktanirnar.
„Hvernig væri að Svandís, í starfi sínu sem heilbrigðisráðherra, færi að leggja við hlustir í stað þess að fyllast mótþróa þegar hún heyrir fullyrðingar sem eru henni ekki að skapi? Hvaðan hefur heilbrigðisráðherra þær hugmyndir að heilbrigðisstarfsmenn eigi ekki að vekja athygli á slæmum aðbúnaði sem kemur niður á þjónustu við sjúklinga?“
Spyr Kolbrún í framhaldinu og bætir við að athugasemdir sem þessar séu auðvitað óþægilegar fyrir Svandísi sem heilbrigðisráðherra. Hún geti þó varla ætlast til að heilbrigðisstarfsmenn taki tillit til hvað henni henti að heyra og hvað ekki. Það sé skylda þeirra að vakta velferð sjúklinganna og standa með þeim.
Hún endar pistilinn síðan á þessum orðum:
„Það er engin ástæða til að gleðjast yfir frammistöðu Svandísar Svavarsdóttur á fundinum með læknaráði. Hún sýndi þeim einstaklingum sem hún fundaði með óvirðingu. Þeir voru komnir til að ná eyrum hennar en hún talaði til þeirra eins og væru þeir hópur af vandræðagemlingum sem hefðu það helsta markmið að gera henni erfitt fyrir í starfi sínu. Ýmsir hafa svo skilið orð hennar sem hótun, enda þarf svosem ekki mikið ímyndunarafl til þess. Enginn neyðir einstakling til að taka að sér ráðherraembætti, þvert á móti láta stjórnmálamenn sig dreyma um að komast í ráðherrastól. Ef sá draumur verður að veruleika sést á þeim langar leiðir að á ráðherrastóli vilja þeir vera og hvergi annars staðar. Of oft gerist það að ráðherrar fyllast hroka og fara að trúa um of á mátt sinn og megin. Það fer þeim engan veginn vel. Þetta eiga ráðherrar að muna, ekki bara Svandís Svarsdóttir.“
