„Ég hélt þarna, að ég gæti mögulega verið að missa tvo af þremur strákunum mínum. Það er auðvitað erfitt að lýsa því, hvernig manni líður á svona stundu,“ segir Árni Helgi Gunnlaugsson.
Árni Helgi fékk erfitt símtal frá elsta syni sínum að kvöldi 28. september síðastliðinn. Eldur hafði kviknað í íbúð hans í Jórufelli í Breiðholti. Það er skemmst frá því að segja að Árni og synir hans þrír misstu allt sitt í eldsvoðanum, en það er í raun ekki það sem skiptir máli. Árni skrifar pistil um atvikið sem birtist á vef Vísis í gær, en óhætt er að segja að um tilfinningaþrungna lesningu sé að ræða.
„Þegar ég fékk símtalið frá elsta syninum um hvað hefði gerst, var ég staddur við vinnu vestur í bæ og gerði ég mér í sjálfu sér ekki grein fyrir því þarna strax, hvort þetta hefði verið einhver smáræðis eldur, eða hvort það væri hreinlega kviknað í. Ég henti frá mér öllu sem ég var að gera og þeysti af stað upp í Breiðholtið. Á leiðinni var ég að reyna að hringja í strákana allan tímann. Þeir svöruðu ekki símunum,“ segir hann.
Hann segir að þegar hann nálgaðist Breiðholtið hafi síðustu slökkviliðsbílarnir og sjúkrabíll ekið fram úr honum. „Það er ekki góð tilfinning að víkja fyrir slökkviliðinu, þegar þú veist að þeir eru að fara heim til þín.“
Ófögur sjón blasti við Árna þegar hann nálgaðist Breiðholtið og kom inn í Fellahverfið. Hann sá reykinn leggja yfir hverfið og þá var hann viss að um eldsvoða væri að ræða. Árni kveðst hafa haldið áfram að hringja í syni sína, en þeir svöruðu ekki.
„Þarna var ég orðinn alvarlega hræddur. Þegar ég kom að Jórufellinu sá ég bara bjarmann af bláblikkandi ljósum, mannmergð sem var að fylgjast með og svartan reyk út um glugga og sprungnar rúður. Ég leitaði að strákunum en sá þá hvergi. Talaði við slökkviliðsmann og þeir vissu ekki hvort strákarnir væru ennþá inni, reykkafarar væru að kanna málið.“
Árni lýsir því svo sem fór í gegnum hugann á þessari erfiðu stundu.
„Ég hélt þarna, að ég gæti mögulega verið að missa tvo af þremur strákunum mínum. Það er auðvitað erfitt að lýsa því, hvernig manni líður á svona stundu. Þegar ég lýsti því fyrir starfsmanni Rauða krossins um nóttina, var mér sagt að ég hefði verið á leiðinni inn í lost.“
Árni segist hreinlega ekki gera sér grein fyrir því hversu langur tími leið, enda verður tíminn afstæður í svona aðstæðum. Fyrir honum hafi þetta verið heil eilífð.
„En loksins sá ég drengina mína, á náttfötunum að ræða við lögreglumann. Það er auðvitað ekki heldur hægt að koma orðum að þeirri upplifun, svo vel sé. En hugtakið að „heimta úr helju“ fær alla vega dýpri og þrungnari merkingu. Á því augnabliki sem ég sá þá, missti ég eiginlega alveg áhugann á eldsvoðanum og því sem var að brenna, eða hafði brunnið. Fékk það beint í æð, hvað það er, sem skiptir máli í lífinu. Get ennþá upplifað þessa tilfinningu þegar ég hugsa um töfraaugnablikið.“
Árni segir að síðar hafi þeir feðgar áttað sig á því, þegar rykið var sest aftur, að þeir stóðu eftir nær alls lausir. „Allt farið. Og ótryggt. En það væsir ekki um okkur í dag. Við höfum rætt þetta allir fjórir og okkar upplifun á þessu öllu saman. Auðvitað engin upplifunin góð. En lífið er að komast í fastar skorður aftur.“
Árni segist hafa leitt hugann til þeirra sem hafa lent í eldsvoðum að undanförnu, en fregnir um þá hafa verið tíðar undanfarnar vikur. „Það virðist hafa verið heil hrina af eldsvoðum undanfarinn mánuð. Sérstaklega er hugurinn hjá fjölskyldunum sem lentu í eldsvoðanum í Mávahlíð,“ segir Árni sem segir að þeir feðgar vilji þakka allar hlýjar hugsanir og skilaboð, og alla þá hjálp sem þeir hafa fengið. „Við erum bæði snortnir og þakklátir.“
Hann endar svo pistilinn á góðri kveðju til Íslendinga sem eiga það til að standa þétt saman þegar erfiðleikar steðja að.
„Íslendingar sýna svo sannarlega sitt rétta hjartalag, þegar einhver í hinni íslensku fjölskyldu lendir í slysum eða hrakningum. Ég vil þar að auki nota tækifærið og þakka þeim sem ég náði ekki að svara skilaboðum og hringingum frá, en sem vildu rétta fram hjálparhönd. Megi guð og allar góðar vættir vera með þeim.“
