Sagan sem hér fer á eftir er gott dæmi um þetta. Það er ekki ljóst hvort hún er sönn eða bara skáldskapur en þótt svo sé þá eru hún góð og á erindi við marga í dag.
Sagan snýst um efnaðan mann sem vildi sýna syni sínum hvernig fátækt fólk býr og hvernig það hefur það. Þetta gerði hann í þeirri von að sonurinn myndi öðlast aðra sýn á lífið og læra að meta allt það sem hann hefði. En þegar upp var staðið var það faðirinn sem lærði svolítið af þessari ferð þeirra feðga og mættum við fleiri líklega taka þennan lærdóm til okkar.
„Dag einn fór mjög ríkur maður með son sinn út á land. Tilgangurinn var að sýna syninum hvernig fátækt fólk hefði það. Þeir dvöldu í nokkra daga á sveitabæ hjá fjölskyldu sem taldist vera fátæk miðað við nútímaviðmið. Þegar þeir komu heim aftur spurði faðirinn soninn hvað honum fyndist um upplifun þeirra undanfarna daga.
Þetta var frábært, sagði sonurinn.
En tókstu ekki eftir hvernig lífsskilyrði þessa fátæka fólks voru?, spurði faðirinn og bætti við: Hvað lærðir þú af ferðinni?
Ég tók eftir að þau eiga bara einn hund en við fjóra. Við eigum eina sundlaug, sem tekur helminginn af garðinum okkar, en þau geta synt í risastóru vatni. Við erum með lugtir í garðinn okkar en þau geta horft á stjörnurnar á nóttinni. Garðurinn okkar er stór en þau geta notið útsýnis alveg að mörkum sjóndeildarhringsins. Við búum á smá landskika en þau eru með stóra akra sem teygja sig eins langt og augað eygir. Við erum með þjónustufólk en þau þjónusta aðra. Við kaupum matinn okkar en þau rækta sinn eiginn mat. Við erum með veggi í kringum okkur til að vernda okkur en þau eiga vini sem gæta þeirra.“
Faðirinn stóð orðlaus eftir en sonurinn hafði ekki lokið máli sínu:
„Þetta gerði að verkum að ég fattaði hversu fátæk við erum í raun.“
