Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar leiðara Fréttablaðsins í dag hvar hún dregur í efa umhyggju stjórnvalda fyrir börnum, sem send séu úr landi út í óvissuna. Nefnir hún titilinn „barnamálaráðherra“ sérstaklega sem skrautfjöður sem standi tæplega undir nafni:
„Félagsmálaráðherra landsins ber aukatitilinn barnamálaráðherra, og fullt heiti er því félags- og barnamálaráðherra. Vísast á þessi aukatitill „barnamálaráðherra“ að vera til marks um umhyggju stjórnvalda fyrir börnum og ungmennum. Því miður er þessi umhyggja oft æði takmörkuð og ekki ratar hún alltaf þangað sem sár þörf er fyrir hana. Ef hún væri sönn og ekta myndi hún beinast að þeim börnum sem líða þjáningar og hið augljósa markmið væri þá að gera allt sem mögulegt væri til að gera líf þessara ungu einstaklinga betra. Hins vegar er það svo að þegar slík umhyggja kann að kosta stjórnvöld einhver óþægindi þá eru þau yfirleitt furðu fljót að koma sér í skjól. Nýleg dæmi blasa við og eru æði sorgleg,“
segir Kolbrún.
Mörg dæmi eru um að börn séu send héðan úr landi og nefnir Kolbrún þau sem komið hafa upp nýverið. Hinnar 14 ára gömlu Zainab Safari frá Afganistan , sem vilji ekkert meira en að búa á Íslandi, en hún bjó áður í flóttamannabúðum í Grikklandi ásamt móður sinni og bróður, og hennar bíða þau örlög að verða að öllum líkindum vísað þangað aftur.
Kolbrún nefnir einnig Asadollah frá Afganistan og syni hans sem eru níu og tíu ára, en annar drengjanna fékk taugaáfall þegar hann frétti að vísa átti þeim úr landi. Hefur brottvísuninni verið frestað tímabundið af þeim sökum:
„Þannig er af fullkomnu miskunnarleysi verið að kippa fótum undan tilveru barna sem bjuggu við neyð og óöryggi en töldu sig vera komin í skjól.“
Kolbrún vill að stjórnvöld sýni mannúð í verki og taki upp málstað barna:
„Endalaust má horfa á sjónvarpsfréttir af neyð úti í löndum og andvarpa samúðarfullt vegna þeirra skelfilegu aðstæðna sem börn á flótta þurfa að búa við og hugsa um leið hversu nauðsynlegt sé að koma þeim til bjargar. Þessi samúð er alls einskis virði ef enginn vilji er til að hjálpa þessum börnum þegar tækifæri gefst til þess. Það má skreyta félagsmálaráðherra með heitinu barnamálaráðherra en ef umhyggja stjórnvalda sýnir sig ekki í reynd þegar þörf er á þá er hún ósönn. Af hverju sýna stjórnvöld ekki mannúð í verki? Þau geta ekki endalaust falið sig á bak við reglugerðir. Ef reglugerðir eru óréttlátar þá er skylda stjórnvalda að rísa upp og krefjast breytingar á því. Ef velferð barna skiptir stjórnvöld raunverulegu máli þá eiga þau að taka sér stöðu með þeim börnum sem þola þjáningar. Ekki umvefja sig þögn.“
