Það er sérstakt ánægjuefni að Skjár Símans hafi tekið upp sýningar á nýrri þáttaröð af The Voice, bandarísku útgáfunni. Sjálfsagt geta krónískir fýlupokar horft á þessa þætti án þess að þeim stökkvi bros en allir aðrir ættu að komast í gott skap við að horfa á þættina. Það er ákveðin hlýja sem einkennir þessa þætti sem gerir þá um leið ólíka flestum öðrum raunveruleikaþáttum. Þarna er enginn Simon Cowell sem segir þreytulegri röddu: „Þú hefur ekki góða rödd og auk þess virðistu ekki vera áhugaverður persónuleiki. Þú hefur ekkert hér að gera.“ Í The Voice er enginn brotinn niður heldur allir byggðir upp, líka þeir sem komast ekki áfram í söngvakeppninni. Á blíðan hátt er þeim sagt að fara heim og þjálfa sig og æfa enn meir og koma kannski bara aftur. Árið eftir bregst ekki að keppandi sem ekki hafði náð árangri snýr aftur og kemst áfram.
Dómarar, sem jafnframt eru þjálfarar, hafa allir áberandi útgeislun. Þeir hafa greinilega einstaklega gaman af því sem þeir eru að gera, gantast sín á milli og skiptast á reynslusögum. Það setur einnig skemmtilegan svip á þáttinn að tveir þjálfaranna eru par, Blake Shelton og Gwen Stefani sem eru afar fallega ástfangin. Vonandi endist ást þeirra í þessum alltof lausláta heimi. Adam Levine og Alicia Keys eru einnig dómarar í þessum þáttum og bæði standa sig vel, sérstaklega Keys sem aldrei stígur feilspor og er greinilega stórgáfuð og vel hugsandi kona.
Frábærir þættir!
