Frakkinn Jean-Paul Drillard hafði gaman af lífinu. Hann var glaðsinna náungi, alltaf með bros á vör og gamanyrði á takteinum. Skotveiðar voru líf hans og yndi, stangaveiðar ekki svo mjög því hann var, eins og hann sagði við sambýliskonu sína, Genevieve, ósyndur. „Og,“ bætti hann við, „satt best að segja hræðist ég vatn.“
Jean-Paul og Genevieve bjuggu í litlu húsi í Chevinay, litlu þorpi í Rhone-dalnum í Frakklandi, ekki langt frá Lyon. Þegar þarna var komið sögu, fyrri hluta árs 2008, fannst Jean-Paul lífið leika við sig en raunin hafði ekki alltaf verið sú.
Þar til ári áður hafði hann verið kvæntur maður, átt fjögur börn (sem hann átti svo sem enn, þegar hann og Genevieve fóru að rugla saman reytum) og unnið hjá vatnsfyrirtæki. Hann hafði ekki verið hamingjusamur maður.
Heimilið þá var gamall bóndabær. Bærinn var nógu stór fyrir alla fjölskylduna, það vantaði ekki, en Jean-Paul var ekki ánægður. Honum fannst eiginkona sín engan veginn standa sig í stykkinu, þrifnaði var ábótavant og Guð mátti vita hvað.
Jean-Paul þreyttist aldrei á að kvarta yfir því, en það var eitt sem honum mislíkaði meira en allt annað. Konan hans, sagði hann, gæti ekki eldað sómasamlega máltíð þótt líf hennar lægi við.
En sem sagt, Jean-Paul sagði skilið við eiginkonuna og einhæfa eldamennsku hennar og má leiða líkur að því að hún hafi ekki verið ósátt við þá ákvörðun því samskipti þeirra voru með ágætum í kjölfarið. Hún flutti með börnin en Jean-Paul bjó áfram á gamla bænum.
Nú tíminn leið, eins og honum er tamt að gera, og Jean-Paul kynntist einstæðri konu; Genevieve Bertry.
Eiginmaður Genevieve hafði beðið lægri hlut fyrir krabbameini þremur árum fyrr og eini lífsförunautur hennar síðan hafði verið langhundur.
Að sögn fór því fjarri að Genevieve væri sem sólargeisli, en hún var einum ótvíræðum kosti búin – hún kunni að elda frábæran mat. Um leið og Jean-Paul var búinn að sannreyna það varð ekki aftur snúið. Þau tóku saman og fluttu inn í nýtt heimili á Chevinay.
Jean-Paul hafði unun af að innbyrða góðan mat, en þátttaka í matseldinni kannski ekki eins mikið. Því sat hann gjarna á hverfiskránni ásamt veiðifélögum sínum og dreypti á víni á meðan Genevieve stóð við hlóðirnar.
Leið nú ár eða svo og var eftir því tekið að Jean-Paul virtist hafa glatað sinni alkunnu gleði. Sagði hann vinum sínum að Genevieve gæti ekki sofið án þess að innbyrða sterkar svefntöflur og þeir vissu einnig að hún átti til að verða þunglynd. Til að bæta gráu ofan á svart þá voru þau farin að rífast oftar en góðu hófi gegndi.
Þungamiðja deilna þeirra var langhundur Genevieve. Jean-Paul vildi ekki sjá hundinn inni á heimili þeirra, enda taldi hann, sem veiðimaður, að hundar ættu að vera í hundageymslu. Genevieve mátti ekki heyra á slíkt minnst.
Þegar lífið lék við Genevieve og Jean-Paul áttu þau til að ganga saman á bökkum vatns sem var í nokkurra kílómetra fjarlægð frá húsi þeirra. Það var einmitt í einni slíkri gönguferð sem Jean-Paul upplýsti Genevieve um vatnshræðslu sína og væri ósyndur.
Það var þó fleira sem olli honum hugarangri. Heiftarlegir kviðverkir sem virtist nánast vera viðvarandi. Hver veit, sagði hann í gríni við vini sína, nema dásemdar matseld Genevieve væri að gera út af við hann.
Víkur nú sögunni til kvöldsins 28. apríl 2008. Jean-Paul og Genevieve höfðu nýlokið við að gæða sér á enn einum dýrindis kvöldverði og Genevieve sagði: „Kvöldið er fagurt. Af hverju keyrum við ekki niður að vatni og fáum okkur göngutúr?“
Jean-Paul fann ekkert því til foráttu enda saddur, sæll og sáttur við tilveruna og þau lögðu af stað. Áður en þau komu á leiðarenda var Jean-Paul í fastasvefni í farþegasætinu frammi í.
Værð hans mátti þó ekki aðeins rekja til kvöldverðarins heldur einnig, og alls ekki að minna leyti, til svefnlyfjanna sem Genevieve hafði sett í matinn hans, og ekki sparað.
Þegar þau komu að vatninu fór Genevieve út úr bílnum og lét hann síðan renna niður aflíðandi vatnsbakkann. Bíllinn rann út í vatnið og byrjaði að sökkva. Jean-Paul komst til meðvitundar, barðist um og öskraði: „Ég kann ekki að synda.“ Það voru engin ný sannindi fyrir Genevieve sem stóð á bakkanum og hélt fyrir eyrun á meðan bíllinn hvarf undir vatnsyfirborðið.
Síðar sagðist hún hafa reynt að stöðva bílinn en það hefði ekki verið gerlegt. Jean-Paul tókst með harmkvælum að opna einar dyr, en var ósyndur og því fór sem fór.
Að öllu þessu loknu gekk Genevieve heim, hringdi í bróður Jean-Paul, Jean-Marc, og spurði: „Hefur þú séð Jean-Paul?“ Genevieve sagði Jean-Marc að Jean-Paul hefði ætlað að kíkja til hans og væri ekki kominn til baka. „Ég hef smá áhyggjur. Ég vona að hann hafi ekki gert eitthvað heimskulegt,“ bætti hún sakleysið uppmálað.
Jean-Marc kom af fjöllum. „Eitthvað heimskulegt?“ sagði hann og bætti við: „Hvað í ósköpunum ætti hann að gera heimskulegt?“
Jean-Marc rauk út í bíl og ók þá leið sem bróðir hans hefði ekið ef hann ætlaði að heimsækja hann. En það var ekki tangur né tetur að sjá af hvorki bílnum né Jean-Paul.
Næsta dag fór Genevieve á lögreglustöðina og sagði að Jean-Paul hefði ekki skilað sér heim. Síðan fór hún til Jean-Marc og virtist í öngum sínum vegna óvissunnar. Þaðan fór hún til systur sinnar og hugðist dvelja þar.
Um nætur bylti hún sér þar til systir hennar fékk nóg og spurði hví hún tæki ekki eitthvað af svefntöflunum. „Ég er búin með þær,“ svaraði Genevieve. Síðan brotnaði Genevieve niður og sagði systur sinni alla sólarsöguna.
Að áeggjan systur sinnar fór Genevieve, daginn eftir, 2. maí, til lögreglunnar og játaði allt og síðar þann dag voru bifreiðin og líkið af Jean-Paul dregin upp úr vatninu.
Þann 4. maí var Genevieve ákærð fyrir morð og þegar hún var spurð um ástæðu verknaðarins muldraði hún eitthvað um bræðisköst Jean-Paul og að hann hefði ekki kunnað við langhundinn hennar.
Árið 2011 fékk Genevieve Bertry tuttugu ára dóm fyrir morð af yfirlögðu ráði.
