Svarthöfði hefur aldrei verið mjög trúrækinn. Barátta hins algóða gegn hinu alslæma finnst Svarthöfða ekki alltaf eiga við í hinum margbreytilega heimi. Sumar reglurnar úr bókinni góðu eru líka hreint út sagt furðulegar eins og blátt bann við neyslu skelfisks. Svarthöfða finnst hörpudiskur hreint lostæti.

Hvað um það. Nýlega rambaði Svarthöfði inn á heimspekilegt spjall á virðulegri netsíðu þar sem hart var deilt um eftirlífið. Að ákveðin breytni sendi sálu okkar upp til himnaríkis og Jésúm Krists sem fórnaði sér fyrir okkur syndarana. Ef við tækjum ekki við þeim boðskap færum við lóðbeint niður til skrattans. Þar myndum við steikjast á pinna yfir vítislogum.

Góður guð gæfi okkur þetta val, þetta unaðslega frelsi. „Hlýddu mér og þér er borgið, annars læt ég gamlan félaga minn pynta þig!“ Þetta er ekki ósvipað og eiturlyfjasali sem kemur til að innheimta skuld. „Borgaðu bara og þá færðu meira djönk, annars læt ég Stebba stóra hérna mölva á þér hnéskeljarnar.“

Þetta spjall fékk Svarthöfða til að hugsa. Ekki um hvort helvíti væri vondur staður, því það er augljóst. Heldur um hvort himnaríki væri góður staður.

Boðberar kristninnar bjóða fólki þessa framtíðarsýn ef það fellur á kné og játar. Eilíft líf með guði, Jésú og englunum. Syngjandi Kúmbaja og leikandi á hörpu. Engar syndir, engar freistingar, engar nautnir. Eilíft líf! Þessi hugmynd skelfir Svarthöfða eiginlega meira en helvíti sjálft. Þar má að minnsta kosti reykja og hlusta á AC/DC.

Svarthöfði veit ekki, og þykist ekki vita, hvað tekur við þegar hinu jarðneska lífi lýkur. Óskandi væri að það væri hvíld en ekki eilíft neitt. Að lifa að eilífu yrði alltaf helvíti, sama hvort það væri uppi eða niðri. Þetta umrædda val sem okkur er boðið er því ekkert val eftir allt saman.