Ég missti af áramótaskaupinu þetta árið og sá það ekki fyrr en það var endursýnt 14. janúar. Mér fannst það fyndið, fyrir utan einhverja klósettbrandara. Slíkir brandarar slá aldrei í gegn hjá mér, eru alltaf jafn þreytandi. Flest annað var mjög gott.

Atriðið um manninn sem var ekki í takt í víkingaklappinu var verulega snjallt og skemmtilega hugsað. Hið sama má segja um atriðið um matarsóun, sem var fínt skot á þá sem eru stöðugt í gríðarlegu uppnámi vegna þess að við hin hendum stundum mat.

Í skaupinu var skotið fast á stjórnmálamenn. Vandræðalega Samfylkingarhljómsveitin sem söng sína frasa án krafts og innlifunar var með því besta sem sýnt var í skaupinu. Það lá reyndar við að manni liði hálf illa því atriðið var svo mikið í takt við raunveruleikann. Viðtalið við Píratana, sem töluðu út og suður og samhengislaust, var grenjandi fyndið og auglýsing Sjálfstæðisflokksins um kvenmannslaust Ísland árið 2020 var afar vel heppnuð.

Einhverja hef ég heyrt kvarta undan skaupinu og segja að það hafi ekki verið neitt fyndið. Það hvarflar að mér að þeir veini vegna þess að þeim finnst að það hafi verið farið illa með stjórnmálaflokkinn þeirra. Ég gat ekki betur séð en allir stjórnmálaflokkar kæmu illa út í skaupinu. Samkvæmt því ættu æstustu flokkshestar allra flokka að vera í fýlu. Skaupið var alveg mátulega andstyggilegt í garð stjórnmálamanna. Grínatriði um pólitík í skemmtiþætti eins og þessum eiga að stinga en ekki vera meinlaust hjal.

Í öllum meginatriðum var þetta fyndið og beitt skaup. Handritshöfundar skaupsins unnu vel, sýndu hugmyndaríki og voru mátulega djarfir. Og það var verulega gaman að sjá Jón Gnarr á skjánum. Hann virtist skemmta sér konunglega og það gerði ég einnig. Ég hló þó nokkrum sinnum upphátt sem er góður mælikvarði á það hvort maður hafi skemmt sér eða ekki.