„Almennt aðhyllist ég ekki að fólki sé haldið ótímabundið inni á stofnunum fyrir „hugsanleg“ brot, en ég get haft skilning á því að undir sumum kringumstæðum sé það nauðsynlegt. Rannsóknir hafa sýnt að einstaklingar sem er haldið inni á þeim forsendum að þeir kunni að vera hættulegir eru oft á tíðum ranglega metnir. Ég hef meiri trú á að hægt sé í mörgum, þó kannski ekki öllum, tilvikum að mæta þeim með öðruvísi aðhaldi sem heldur þeim og öðrum öruggum. En við vitum að 100 prósent öryggi er ekki til. Stuðningur, aðhald og eftirlit er almennt fýsilegri kostur.“
Anna Kristín bendir á að barnagirnd sé í eðli sínu talin til hneigðar og því erfitt að ætla að lækna hana.
„En það skal tekið fram að það er ekki samasemmerki á milli þess að vera með barnagirnd og þess að brjóta gegn barni – við höfum dæmi þess og rannsóknir leiða líkur að því, að mun fleiri hafa kenndir til barna en við héldum, og að það er ekki hægt að sjá að allir þeir einstaklingar séu hættulegir, það er að segja að þeir brjóti gegn öðrum. Ég vil taka fram að þetta er stór og mikil umræða. Þá má einnig hafa í huga, þegar við erum að tala um þá sem brjóta kynferðislega gegn börnum, að þeir eru haldnir mismikilli barnagirnd.
Margir ef ekki flestir sem brjóta gegn börnum hafa líka kynferðislegar langanir til fullorðinna. Í mínum huga, og annarra held ég sem vinna á þessu sviði, eru þeir ekki allir jafn hættulegir. Rannsóknir benda til að um það bil 30 prósent kynferðisbrotamanna hafa orðið fyrir kynferðislegri misnotkun sem börn.
En ég vil taka það sérstaklega fram að það er ekki samasemmerki þarna á milli þeirra ungmenna sem verða fyrir misnotkun og þess að verða kynferðisbrotamaður seinna meir. Þá er heldur ekki samasemmerki á milli þess að sýna af sér skaðlega kynhegðun á unglingsárum og þess að verða kynferðisbrotamaður á fullorðinsárum.“
