„Ég reyni að tala mikið um pabba þeirra, það góða. Ég er komin á góðan stað núna með sjálfa mig og börnin mín; það hefur mikið breyst á síðustu mánuðum.“
Þetta segir Kristín Þórsdóttir í samtali við Morgunblaðið. Kristín er í dag ung ekkja með þrjú börn. Kristján Björn Tryggvason, eiginmaður hennar lést í júlí 2017 eftir langa baráttu við krabbamein, en hann greindist fyrst árið 2006, þá aðeins 25 ára. Kristján og Kristín kynntust í Djúpu lauginni, raunveruleikaþætti á Skjá einum þegar þau voru 21 árs og 18 ára.
DV greindi frá því árið 2016 að Kristján hefði ákveðið að hætta lyfjameðferð og njóta þess tíma sem hann ætti eftir með fjölskyldunni í stað þess að ganga í gegnum erfiðar geisla – og lyfjameðferðir. Æxlið var stórt, eða um fimmtungur af stærð heilans. Batahorfur þóttu ekki góðar, enda var ekki hægt að skera nema hluta æxlisins burt.
Í umfjöllun DV kom fram að á þeim tíma þegar Kristján ákvað að hætta lyfjameðferð að Kristínu þætti særandi að heyra fólk segja að þau væru hætt að berjast fyrir lífi hans. Valið sem þau stóðu frammi fyrir var ekki auðvelt. Kristján tók þessa ákvörðun með Kristínu, læknum og sínum nánustu að hann myndi ekki fara í fleiri meðferðir. Ákvörðun sem var erfitt að taka en sumir áttu erfitt með að skilja.
Kristján og Kristín töldu líka mikilvægt að eiga góðar minningar og skapa falleg augnablik þá mánuði sem Kristján átti eftir ólifaða. Kristín sagði á þeim tíma:
„Hann er búinn að fara þrisvar sinnum í uppskurði og þrjátíu skipti í geisla. Það er kominn rosalega mikill heilaskaði og þegar er verið að krukka í móðurstöðinni, þá sjálfsögðu breytist fólk. Hann er mjög breyttur maður og ekki sami gamli Kiddi. Það er það erfiðasta, að horfa á manninn sinn hverfa meira og meira.“
Þá sagði Kristín að það væri einnig merki um styrk að geta hafnað meðferð.
„Okkur finnst þetta einmitt vera ekki merki um að við séum hætt að berjast heldur að við séum að berjast fyrir lífinu. Að lifa og að vera til í staðinn fyrir að vera veikur, því öll deyjum við einhver tímann. Það er bara mismunandi á hvaða tíma fólk fer.“
Kveðst Kristín ætla að nýta þessa erfiðu reynslu til að hjálpa öðrum. Kristín og Kristján eignuðust tvö börn á meðan Kristján var veikur og stöðugri lyfjagjöf. Þegar þriðja barnið var á leið í heiminn sagði Kristín við Kristján:
„Ég sagði við Kidda að mér fyndist hræðilegt að hann væri að fara að deyja. Hann sagði bara, „ertu að vorkenna mér? Þú ert að fara að sitja eftir í súpunni með öll þessi börn! Ég er að fara eitthvað að hafa það næs“,“ segir hún og hlær. „Ég sé núna að þetta er rétt, ekki það að ég sitji í súpunni, heldur er þetta áskorun.“ Þá segir Kristín á öðrum stað:
„Það er þannig að þegar maður fær svona fréttir, að það sé ekki langt eftir skiptir mestu máli að lifa. Að einblína ekki á dauðann heldur hvað maður getur gert í lífinu.“
Kristín er svo spurð hvort framtíðin sé björt. Kristín svarar játandi og því á þá leið að hún hafi unnið mikið í sjálfri sér.
„Ég má gráta og ég má hlæja og þótt ég sé ekkja þá má mér finnast gaman. Nú er ég komin á þann stað að ég er tilbúin að halda áfram með lífið, þótt auðvitað söknum við Kidda. Draumur okkar barnanna er að kaupa lóð uppi í sveit og byggja lítinn kofa og fara að rækta tré. Við erum að safna klinki. Það er svo gaman að stefna að einhverju saman. Þetta tekur örugglega hundrað ár, miðað við klinkið sem komið er í krukkuna.“
Þá segir Kristín að lokum við Morgunblaðið en þar má finna ítarlegt og áhrifamikið viðtal við Kristínu:
„Ekki bíða með að gera eitthvað. Þú veist ekkert hvað þú hefur langan tíma.“
