Dagný Kristjánsdóttir, prófessor í íslenskum nútímabókmenntum við Íslensku og menningardeild Háskóla Íslands, skrifar í Hugrás, vefriti Hugvísindasviðs Háskóla Íslands, leikdóm um leiksýningu Borgarleikhússins, Ég dey, sem frumsýnt var 10. janúar.
Þið munuð öll, þið munuð öll, þið munuð öll ….. deyja, söng Bubbi og tók ekki sjálfan sig með í þann hóp en það gerir Charlotte Bøving í einleiknum Ég dey sem sýndur er í Borgarleikhúsinu. Þetta er þriðji einleikurinn hennar, áður hefur hún skrifað og leikið „Hina smyrjandi jómfrú“ 2002 og „Þetta er lífið – og nu er kaffen klar“ 2010.
Á nýja sviðinu er sviðið svart eins og hæfir hinum sorglega titli verksins. Stigi er fyrir miðju sviðinu og hljóðnemar beggja megin, notaðir á víxl. Stiginn lítur svolítið út eins og margar kistur hver upp af annarri en neðst er ein alvöru líkkista. Leikmynd og glæsilega búninga Charlotte gerir Þórunn María Jónsdóttir, Garðar Borgþórsson sér um lýsingu og Gísli Galdur um tónlistina, allt er þetta stílhreint og fallegt.
Leikmyndina virða menn fyrir sér nokkra hríð en þá lyftist kistulokið og upp stendur Charlotte og byrjar að spjalla við áhorfendur. Hún talar um togstreitu menningar og tungumála og hve sterk ítök Danmörk eigi alltaf í henni þó hún sé búin að búa lengi á Íslandi og hafi skotið hér rótum. Hún talar prýðilega íslensku en gerir svolítið grín að henni og tungubrjótum hennar. Charlotte hefur sterkan sviðsþokka, er falleg, fyndin og lífleg og tekur sjálfa sig mátulega hátíðlega – allt þetta einkennir líka sýningar hennar sem leikstjóra.
Einleikurinn Ég dey er röð af sögum eins og perlur á streng. Charlotte segir frá og leikur hversdagslegar senur, segir frá kettinum sem hún setti í megrun, talar um innkaup og matargerð með makalausri „hljóðmynd“ og dansar á móti frábærri beinagrindateiknimynd Steinars Júlíussonar. Það atriði hefði vel sómt sér í hinni sérkennilegu og karnivalísku dauðamenningu Mexíkóa. Ég held ég sé búin að endursegja öllum sem ég þekki útgáfu hennar á íslensku vögguvísunni sem var morðfyndin.
Ég skemmti mér mjög vel og fólk hló mikið fyrir hlé. Sýningin er hugmyndarík og ber þar líka merki aðstoðarleikstjórans Benedikts Erlingssonar. Mér fannst hún full löng eða næstum tveir tímar. Þannig sýning er bæði uppistand og leikþáttur og þó slegið sé á alvarlegri strengi er því ekki fylgt alla leið. Höfundur gengur aldrei verulega nærri sjálfum sér. Það hefði skapað meiri andstæður og dýpt í sýninguna.
Greinin birtist fyrst í Hugrás, vefriti Hugvísindasviðs Háskóla Íslands.
