„Í Póllandi vann ég í nokkur ár sem sölumaður, ég seldi eldhúsáhöld með góðum árangri. Ég keyrði á milli bæja, fór úr húsi í hús og seldi fólki hluti sem það hafði annað hvort engin not fyrir eða ekki efni á að kaupa. Þetta gekk vel í fimm ár eða þangað til að mér fannst þetta hvorki gefandi fyrir mig né viðskiptavinina.“
Svona hefst frásögn Chris Harasimowicz sem er starfsmaður í Hámu. Chris segir sögu sína á Facebook síðu átaksins „Fólkið í Eflingu“. Þar má einnig finna fjölmargar aðrar sögur fólksins í stéttafélaginu, fólks sem vinnur margvísleg störf í íslensku samfélagi en oft á tíðum fyrir lág laun.
„Eftir sölustarfið réð ég mig á innritunarborðin á flugvellinum í Gdansk og vann mig upp í að hafa umsjón með borðunum þangað til að ég hætti þar þegar mig langaði að prófa hugbúnaðargeirann en það var bara til þess að átta mig á því að því að hann átti ekki við mig.
Um sama leyti fékk ég mig full saddan af stjórnmála ástandinu í Póllandi og mig langaði bara að komast eitthvað burt frá þessu þunga andrúmslofti og mundi eftir frímiðunum sem ég hafði unnið mér inn í flugvallarvinnunni og gróf þá fram og sá að gildistími þeirra væri að renna út og ég yrði að nota þá innan tveggja vikna annars færu þeir í ruslið.
Ísland? Ég ákvað að fljúga hingað, mig langaði að fara burt og helst á lítinn stað alla vega ekki í stóra borg. Ég þekkti engan á Íslandi og hafði litla hugmynd um hvert ég væri að fara, ég bókaði gistingu á gistiheimili á Laugarveginum og byrjaði að fletta á netinu í leit að vinnu.
Þá birtist mér yndisleg manneskja og veistu hvað, það var landi minn Pólverji sem upp úr þurru bauð mér afnot af húsnæðinu sínu á meðan ég væri að koma mér fyrir og finna vinnu. Það kom skemmtilega á óvart að hitta hann þegar ég var næstum því búin að afneita þjóðerni mínu. Þetta fékk ég upp í hendurnar og eftir að hafa svarað atvinnuauglýsingu á netinu var ég boðaður í atvinnuviðtal hér í Hámu, kaffiteríu Háskóla Íslands og hérna er ég á kassanum og hef það fínt.
Ég kom til Íslands fyrir átta mánuðum síðan. Ég kom einn og bara með það allra nauðsynlegasta meðferðis. Í dag leigi ég herbergi á 87 þúsund krónur og bý með tveimur öðrum Pólverjum í íbúð sem er í eigu atvinnurekanda þeirra.
Ég er einn og fjölskyldulaus og lifi fyrir myndbands verkefnið mitt sem ég er að gera. Ég er að þróa upptökutækni á myndavélinni minni og fer á milli borga og tek upp myndir af borgarlífi, mannlífi á götum og torgum að nóttu og degi, ég tek þetta upp á löngum tíma sem ég spila síðan hratt á “timelapse”, og þetta tekur hug minn allan og tíma þegar ég er ekki að vinna. Ég var einmitt að eignast nýja linsu sem ég get ekki beðið eftir að prófa.“
