Árið 1961 bjuggu hjónin Hubert Rósmann Morthens og Ásbjörg Haraldsdóttir við Laugarnesveg númer 118. Þau voru bæði fædd árið 1926, höfðu verið gift í tíu ár og áttu saman þrjú börn. Hjónabandið var hins vegar erfitt og oftsinnis kom til átaka á milli þeirra, sérstaklega þegar vín var haft um hönd. Nágrannar urðu þess varir því mikill hávaði barst gjarnan frá íbúðinni. Ein af ástæðunum fyrir þessu var afbrýðisemi Huberts.
Hubert var yngsti bróðir söngvarans Hauks Morthens og starfaði sem sjómaður. Laugardaginn 30. september var Hubert að koma úr siglingu frá Þýskalandi á togaranum Neptúnusi. Ásbjörg kom niður að höfn til að sækja hann en fór fyrst um borð í Neptúnus. Sátu þau þar við drykkju, bæði á sterku víni og bjór, til klukkan tvö um nóttina. Þá fóru þau heim á Laugarnesveginn.
Eftir að þau komu heim til sín fóru hlutirnir að flækjast en Hubert var einn til frásagnar um atburðina. Hjónin bæði rifust harkalega og elskuðust inni á milli. Þegar komið var fram á morgun og þau höfðu samfarir í annað skiptið kallaði hún nafn annars manns í miðjum klíðum og sagðist hann þá hafa orðið sturlaður af bræði.
Gekk hann þá í skrokk á henni með berum höndum. Svo harkalega að hún gat ekki staðið. Í yfirheyrslum talaði Hubert um „hörmungina.“ Vegna ölvunar var þessi nótt og morgunn að einhverju leyti í móðu hjá honum. Hann mundi hins vegar eftir því að hafa séð Ásbjörgu liggjandi á gólfinu og hann hafi borið hana inn í rúm. Þá var hún með lífsmarki.
Börnin þrjú voru sofandi í svefnherbergi sínu en atgangurinn átti sér stað í stofunni. Nágrannarnir heyrðu læti en voru vanir þeim og skiptu sér því ekki af. Um hádegið fór Hubert að ranka við sér og sá hann þá Ásbjörgu alblóðuga. Þegar hann ætlaði að þrífa af henni blóð sá hann að ástandið var alvarlegt.
Hringdi hann í frænku hennar sem kom skömmu síðar. Þegar hún sá hvernig komið var hringdi hún samstundis í sjúkrabíl. Sjúkrabíllinn flutti Ásbjörgu á slysavarðstofuna og Hubert fór með í bílnum. Frænkan tók börnin að sér á meðan. Þegar komið var á spítalann var Ásbjörg úrskurðuð látin og Hubert færðist ekki undan því að hafa valdið áverkunum. Var lögregla því kölluð til á staðinn og Hubert færður í varðhald.
Áverkarnir á líkinu voru stórvægilegir og læknar voru gáttaðir á hvernig hægt væri að veita manneskju slíkan miska með berum höndum. Í krufningunni stóð:
„Miklir marblettir og hrufl í andliti og svo að segja samfellt mar undir öllu höfuðleðrinu. Þá fundust marblettir á útlimum og einnig á brjósti. Á brjóstkassanum fundust þrjú rif brotin og tvö þeirra tvíbrotin. Rifa fannst á þindinni, en það sem hefur valdið dauða konunnar var stór sprunga í lifrinni sem mikið hefur blætt úr.“
Það var áverkinn á lifrina sem læknarnir áttu erfiðast með að skilja. Einn þeirra sagði:
„Slíkar stórkostlegar sprungur á lifur hef ég aldrei séð nema í sambandi við bílslys, til dæmis þar sem hjól hefur ekið yfir mann.“
Fannst þeim líklegast að annaðhvort hefði verið hoppað á konunni eða stokkið á hana úr einhverri hæð. Innvortis áverkar voru mun meiri en þeir útvortis gáfu til kynna.
Íbúðin var einnig rannsökuð af lögreglu. Þar var ekkert brotið eða bramlað en blóðslettur á gólfi og veggjum. Einnig hár sem slitnað hafði af höfði Ásbjargar.
Eins og áður segir neitaði Hubert því ekki að hafa verið valdur að dauða Ásbjargar, þótt hann myndi illa eftir atburðum næturinnar og morgunsins. Var hann færður í gæsluvarðhald og látin gangast undir geðrannsókn. Niðurstöður geðrannsóknarinnar voru þær að Hubert væri fyllilega sakhæfur. Hubert var ákærður fyrir manndráp þann 29. desember og réttarhöldin hófust í byrjun árs 1962.
Miðvikudaginn 7. febrúar árið 1962 var kveðinn upp dómur í Sakadómi Reykjavíkur. Var Hubert fundinn sekur um að hafa banað Ásbjörgu með því að berja hana og misþyrma illa yfir langan tíma. Ekki hafi hann þó ætlað sér að myrða hana. Hlaut hann sjö ára fangelsisvist fyrir.
Dómarinn í málinu, Logi Einarsson, sagði blaðamönnum að skammvinnt ójafnvægi á geðsmunum hefði leitt til refsimildunar og að hann hefði verið mjög afbrýðisamur, og það þrátt fyrir að Hubert hafi verið talinn fyllilega sakhæfur. Einnig að hann hafi verið í ölæði, játað strax og ekki reynt að tefja málið á nokkurn hátt.
Hubert áfrýjaði dómnum til Hæstaréttar sem tók málið fyrir um haustið 1962. Í lok nóvember var kveðinn upp dómur og refsingin lækkuð í sex ára fangelsisvist. Tveir dómarar skiluðu hins vegar sératkvæði og vildu að úrskurður Sakadóms stæði óhreyfður.
Hubert giftist aftur árið 1963 og eignaðist tvö börn til viðbótar. Hann lést árið 2010.
