Einnig kallaður Júdasarvaggan og var notaður víða um Evrópu og sérstaklega vinsæll hjá spænska rannsóknarréttinum. Fórnarlambið var afklætt og bundið ofan við stólinn í sitjandi stöðu. Síðan var það látið síga hægt niður þannig að oddhvassi endinn færi upp í endaþarm eða kynfæri. Stundum var fórnarlambinu mjakað og olía notuð til að stjaksetja það og gat tekið nokkra daga.
Einnig kallaður kóngulóin. Tækið var aðallega notað á konur sem voru sakaðar um að hafa framið hórdómsbrot eða eytt fóstri. Brjóstarífarinn var yfirleitt hitaður vel upp áður en fjórum klóm hans var læst utan um brjóst konunnar. Þá var brjóstið annaðhvort togað eða rifið af konunni sem gat hæglega leitt til dauða. Ef hún lifði af yrði hún afskræmd það sem eftir var.
Fórnarlambið var bundið liggjandi og hálft búr eða fata með lifandi rottu sett yfir kviðinn. Síðan voru heit kol sett ofan á búrið og rottan byrjaði að grafa og naga sig burt frá hitanum, inn í mjúkt holdið. Fyrst er minnst á þessa aðferð í hollensku byltingunni á sautjándu öld og síðast var hún notuð af einræðisherranum Pinochet í Chile.
Þessi aðferð var notuð á miðöldum í Evrópu, Miðausturlöndum og Kína við ýmsum glæpum, þar á meðal hórdómsbrotum, göldrum og guðlasti. Fórnarlambið var afklætt og fætur þess bundnir við staura. Hékk það þá á hvolfi með klofið gleitt. Tveir böðlar notuðu svo stóra trjásög til að saga fórnarlambið í tvennt og byrjuðu á klofinu. Þar sem fórnarlambið var á hvolfi rann blóðið niður í heila og var því lifandi lengi.
Algengt pyntingartól hjá spænska rannsóknarréttinum. Kremjarinn var nokkurs konar þvinga með rá sem fór undir hökuna og hjálm yfir höfuðið. Með því að snúa skrúfu hægt var hjálminum ýtt niður á móti ránni og þrýstingurinn jókst á höfuðið. Til að byrja með brotnuðu tennurnar eða þrýstust inn í kjálkann. Síðan brotnaði kjálkinn alveg og beinin í andlitinu og augun spýttust út. Þetta gat tekið langan tíma því böðullinn herti og losaði til skiptis. Þeir sem lifðu af fengu oft heilaskaða.
Sennilega eitt þekktasta pyntingartól sögunnar og notað allt frá fornöld. Fórnarlambið var bundið við rekkann og það síðan smám saman strekkt. Til að byrja með fóru öll liðamót úr skorðum, þá slitnuðu sinar og vöðvar. Ef togað var nógu lengi rifnuðu hendurnar eða fæturnir alveg af fórnarlambinu. Þeir sem lifðu af urðu alvarlega bæklaðir.
Járnfrúin minnir á líkkistur egypsku faraóanna en er í raun þýsk uppfinning frá fjórtándu öld. Innan í járnfrúnni voru hárbeittir gaddar á öllum hliðum. Óljóst er hvort fórnarlömbin hafi verið kramin í járnfrúnni og þeim blætt út eða að þau hafi verið látin standa inni í henni og ekki getað hreyft sig án þess að stinga sig. Ekki er heldur víst hvort gaddar hafi verið í þeim öllum.
Algeng aðferð til að pynta og aflífa sjóræningja. Líkkisturnar voru í raun búr sem fórnarlömbin voru sett í og hengd hátt upp til að allir sæju. Sjóræningjar voru gjarnan hengdir upp niðri við höfnina öðrum til viðvörunar. Það tók fórnarlambið nokkra daga að deyja úr ofþornun eða kulda.
Mikið notaður hjá spænska rannsóknarréttinum. Gaffallinn var oddhvass á báðum endum og var hann bundinn með leðuról utan um háls fórnarlambsins. Grófust þá oddhvössu endarnir inn í hökuna og inn í bringuna. Þetta olli því að fórnarlömbin gátu ekki sett höfuðið niður og ekki sofið, jafnvel svo dögum skipti.
