Með Sigrúnu í viðtalinu var Jón Snædal, öldrunarlæknir sem deildi með áhorfendum tölfræðinni að baki Alzheimer og duttlungum sjúkdómsins sem tekur á sig margar myndir. Biðlistar eru enn jafnlangir og fyrir 20 árum síðan. „Þjónustan er víða mjög góð, en bara allt of margir sem fá hana ekki,“ sagði Jón.
Kom fram í viðtalinu við Sigrúnu að Alzheimer er fjölskyldusjúkdómur og segir hún að þetta hafi verið gríðarlega erfitt þegar móðir hennar þurfti að flytja út af heimilinu og faðir hennar stóð eftir sakbitinn og fannst hann vera að bregðast konu sinni.
Persónuleiki einstaklingsins hverfur og lýsti Sigrún því, en móðir hennar fór þrisvar í greiningu áður en hún var greind með alzheimer, en móðir hennar gat falið sjúkdóminn og segir Sigrún að það hafi stundum verið nokkuð kómískt. Líkt og kvöld eitt þegar mamma hennar strauk úr vistun og fór heim til heilabilaðrar systur sinnar sem hún tók svo með sér á Mímisbar, af öllum stöðum, þar sem þær sátu í vellystingum án þess að þjónninn fattaði nokkuð, en við tók löng og mikil leit ættingja að systrunum tveimur á meðan.
Segist Sigrún muna mjög vel eftir atvikinu þegar móðir hennar þekkti hana ekki og spurði mann sinn; „Sigurður hvaða kona er þetta?“
Sigrún frumsýnir í næsta mánuði danska leikritið Ég heiti Guðrún í samstarfi við Þjóðleikhúsið sem fjallar um blaðakonu sem greinist snemma á sextugsaldri með alzheimer – og af því að hún býr ein og er barnlaus leggst sjúkdómurinn, ef svo má segja, á allar vinkonur hennar. Þegar er uppselt á fyrstu tíu sýningarnar.
Hér má sjá viðtalið í heild sinni: