Það eru nokkrar skelfilegar hryllingssögur í veröldinni um þessar mundir. Þjóðarmorð stjórnarinnar í Mjanmar gegn Rohingjum. Linnulausar árásir Saudi-Araba á Jemen. Og nú er í uppsiglingu enn eitt hörmungatímabilið í Sýrlandi með árásum hersveita Assads forseta á Idlib.

Svo eru það fréttirnar af framferði Kínastjórnar í Xinjiang héraði sem er vestast í ríkinu. Þar búa Uígúrar, fólk sem er tyrkneskrar ættar, skylt þjóðum sem er að finna í fjalllendi Mið-Asíu. Þeir eru sagðir vera um tíu milljón talsins. Uígúrar sæta nú hræðilegum ofsóknum og telja Sameinuðu þjóðirnar að hátt í milljón þeirra hafi þurft að dvelja í „endurhæfingarbúðum“.

Þeir sem eru fangelsaðir með þessum hætti njóta engra mannréttinda. Þar tíðkast barsmíðar og morð. Fangarnir eru neyddir til að afneita trú sinni, en Uígúrar  eru yfirleitt múslimar. Þeir þurfa að lofa og prísa Kommúnistaflokkinn, stunda sjálfsgagnrýni – það er heitið á ljótri iðju sem hefur lengi tíðkast hjá kínverskum kommúnistum – og ljóstra upp um ættingja sína og vini.

Brotin sem valda handtökunum eru oft ekki alvarlegri en svo að hafa skoðað erlendar vefsíður eða að hafa samband við fólk í útlöndum. Þetta er hreinræktað lögregluríki þar sem stöðugt er fylgst með íbúunum og þeim refsað fyrir minnstu yfirsjónir.

Kínastjórn neitar tilvist þessara endurhæfingarbúða en sönnunargögnin hlaðast upp. Stjórnin í Peking beitir hörku í Xinjiang undir því yfirskini að hún sé að berjast gegn hryðjuverkum. En þetta er ekki síst útþenslustefna – blandin rasisma. Silkivegurinn liggur um Xinjiang. Þar ætla Kínverjar sér stóra hluti í uppbyggingu sem nær um Mið-Asíu og allt til Evrópu. Líkt og í Tíbet eru kínverskt fólk flutt til Xinjiang til að styrkja ítök stjórnarinnar. Þetta er þekkt aðferð – var til dæmis mikið beitt á tíma Sovétríkjanna til að undiroka þjóðir sem voru taldar geta orðið til vandræða. Þannig er hefur hlutfall Han-Kínverja í Xinijang vaxið úr 6 prósentum árið 1949 og í um 40 prósent eins og er í dag.