Þakklæti. Þetta orð hefur verið mjög ofarlega í huga mér síðustu daga.
Fyrir hvað er ég þakklát mætti e.t.v spyrja. Ég er einfaldlega bara þakklát fyrir lífið. Ekki flóknara en það.
Fyrir stuttu lenti ég í slysi.
Það sem átti að vera skemmtilegur og gleðiríkur reiðtúr varð að martröð á svipstundu.
Ég varð fyrir því óhappi að detta af baki. Hrossið fældist og ég flaug af.
Þetta er alls ekki í fyrsta skipti sem ég dett af baki, og líklega ekki það síðasta ef ég þekki mig rétt en þetta skipti er samt frábrugðið öllum hinum.
Ég hef alltaf bara staðið upp aftur, þurrkað af mér mold eða ryk og hent mér aftur á bak. En í þetta skipti stóð ég ekki upp aftur. Þegar ég datt lendi ég mjög illa á hnakkanum og hálsinum hálfpartinn undir hrossinu, hrossið stígur á ökklan á mér og hleypur svo í burtu.
Fyrsta hugsunin mín þegar ég ranka við mér er „þetta hefði geta farið verr, ég er allavega lifandi“.
Ég man ekkert sérstaklega mikið eftir hvað gerðist þar til kærastinn minn kom og hjálpaði mér að setjast upp.
Þá fyrst áttaði ég mig á því að í þetta skiptið stæði ég ekki upp strax.
Mér var hjálpað inn í bíl og ég fann að ég var slösuð. Ég fann til í fætinum og var ekki alveg með sjálfri mér. En áður en ég færi til læknis var ég ákveðin í því að finna hrossið og taka af því hnakkinn í það minnsta.
Á leiðinni til læknisins sem tók um 15 mínútur fór mér að líða ennþá verr og allt í einu fór ég að kasta upp. Ég kastaði stanslaust upp nær alla leiðina og lengi vel eftir að ég kom á spítalan.
Ökklinn á mér var orðinn stokk bólginn og ég öll frekar lemstruð.
Læknarnir töldu að ég hefði fengið slæman heilahristing og vildu halda mér yfir nótt á spítalanum til að geta gert taugaskoðun og einnig svo ég gæti farið í myndatöku á ökklanum daginn eftir.
Allt kom vel út, ég slapp óbrotin sem betur fer en ég er bara illa tognuð og það hefur blætt inn á vöðva eða eitthvað þess háttar í fætinum á mér.
Ég hef hálfpartinn ekki hugmynd um hvað læknirinn sagði því ég var svo fegin að vera ekki brotin að ég spáði ekki í neinu öðru.
Ég fékk að fara heim og á bara að taka því rólega næstu daga. Ég get svo sem ekki annað en farið rólega um á þessum blessuðu hækjum.
Þegar heim var komið komst ég af því að ég var mikið heppnari en mér óraði fyrir. Hjálmurinn sem ég var sem betur fer með á höfðinu var brotinn.
Ég lenti svo illa á hnakkanum að hjálmurinn brotnaði við höggið. Ég fékk örlítið sjokk fyrst því ég fór að rifja upp atburðarrásina áður en slysið varð. Ég ætlaði fyrst ekki að vera með hjálm. Ég hef oftast nær alltaf riðið út hjálmlaus. Ég hugsaði bara eins og maður gerir svo oft „þetta er allt í lagi, það kemur ekkert fyrir mig“. En sem betur fer snérist mér hugur og ég ákvað að vera með hjálm í þetta skiptið.
Mér finnst hálf óhugnanlegt að hugsa til baka og ímynda mér hvað hefði gerst ef ég hefði ekki verið með hjálm. Þrátt fyrir að hafa verið með hjálm fékk ég slæman heilahristing. Hjálmurinn brotnaði við höggið, hvað hefði brotnað ef ég hefði ekki verið með hjálm? Væri ég á lífi í dag? Ég er mjög þakklát fyrir þá ákvörðun mína að nota hjálm.
Þetta slys kenndi mér mjög mikilvæga lexíu. Þó svo að hjálmar séu ekki töff eru þeir mikilvægir. Alveg sama hvernig hjálmar það eru og á hvaða opna farartæki sem er. Hjálmar geta bjargað mannslífum. Slysin gera aldrei boð á undan sér og það geta allir lent í slysi.
Hér eftir mun ég ALLTAF nota hjálm. Og ég vona að þú munir gera það líka.
Færslan er skrifuð af Anítu Rún og birtist upphaflega á Vynir.is
