Mjög margir sem ég þekki eru bílhræddir og þar á meðal ég sjálf. Það er í rauninni mjög algengt að vera bílhræddur, hvort sem það eru eftirköst af slysi eða ekki. Sumir komast yfir hræðsluna með einhverjum hætti og aðrir ekki. Það eru meira að segja til dæmi um það að fólk keyri aldrei aftur eftir að það lendir í slysi.
En ástæðan fyrir því að ég er bílhrædd er vegna þess að þegar ég var um 11-12 ára, lenti öll fjölskyldan mín í bílslysi. Við vorum á leiðinni heim úr sumarbústað á laugarvatni þar sem farið var yfir gömlu lyngdalsheiðina. Ég hafði ákveðið að fara með frænda mínum á bíl og lögðum við af stað á undan foreldrum mínum og systrum mínum tveimur. Þegar við vorum nýlega komin fram hjá þingvöllum er hringt í frænda minn. Honum var tilkynnt að það hafi orðið slys, að hann þyrfti að koma til baka og sækja hundana í bílinn.
Hann snéri við og keyrði til baka, á leiðinni mættum við sjúkrabílunum með blikkandi ljósin á. Ég man hvað ég var hrædd þegar ég kom að bílnum í klessu, fjölskyldan mín farin með sjúkrabílum í bæinn og ég vissi ekkert. En þeir sem hafa keyrt gömlu lyngdalsheiðina muna kannski hvernig vegirnir voru, en í einni beygjunni mættu þau rútu sem var ekki bara á sínum vegarhelming heldur þeirra líka. Sem varð þess valdandi að rútan hafnaði framan á bílnum bílstjóra megin.
Sem betur fer fór þetta allt vel þó svo að þetta sitji ennþá fast í sálinni.
Ég hef oft spáð í því hvers vegna ég sé svona bílhrædd. Það var ekki fyrr en ég fór að rifja þennan atburð upp að ég áttaði mig á því hversu mikil áhrif hann hafði á mig. En ég keyri bíl í dag og er oft farþegi í bílum svo ég reyni mitt besta að leyfa hræðslunni ekki að taka yfir. Því hvar værum við ef við leyfðum öllu að hafa svo mikil áhrif á okkur. Við eigum bara eitt líf og það er nauðsynlegt að lifa því þannig.
Sennilega er ástæða fyrir öllu og hér er mín.
Farið varlega í umferðinni og flýtið ykkur hægt. Það er betra að vera seinn en að komast aldrei leiðar sinnar.
Færslan er skrifuð af Katrínu Helgu og birtist upphaflega á Vynir.is
