Hér í Boston er veitingastaður sem nefnist Cheers. Hann hefur aðdráttarafl fyrir ferðamenn, því í upphafi samnefndra sjónvarpsþátta var sýnd mynd af þessum stað. Ég hef aldrei komið þarna inn, en ég held ekki að veitingastaðurinn sjálfur hafi átt sérstaklega mikið sammerkt með þáttunum, þótt honum hafi síðar verið breytt til að líkjast sviðsmyndinni. Þættirnir voru auðvitað teknir upp í stúdíói. Á íslensku hétu þeir Staupasteinn. Það verður að segjast eins og er, þetta er skemmtilega þjóðlega púkaleg þýðing. Eiginlega alveg frábær. Þegar þættirnir voru frumsýndir þótti sjálfsagt að erlendar kvikmyndir og þættir fengju íslensk heiti af þessu tagi. Það voru ófáar bíómyndirnar í sjónvarpinu sem hétu Ekki er ein báran stök eða eitthvað í þá veru.
Staupastein mun annars vera að finna við gamla þjóðveginn um Hvalfjörð og segir að í honum dvelji einbúi nokkur, Staupa-Steinn að nafni. Þetta fann ég reyndar á Wikipedia, hafði aldrei heyrt þetta áður.
En lífið á Staupasteini – semsagt Cheers – gengur allt út á félagsskap. Þar eru í gangi stöðugar samræður milli starfsfólks og gesta. Það gæti jafnvel hugsast að þetta yrði þreytandi til lengdar. En þættirnir eru nánast óteljandi. Ég horfði á nokkra þeirra um daginn og það er merkilegt, miðað við að þeir eiga að gerast á krá, að það sést ekki vín á nokkrum manni. Það verður enginn fullur, ekki einu sinni Norm sem situr við eitt horn barsins og drekkur bjórinn sleitulaust. Enginn verður þvoglumæltur eða drafandi.
Þetta er ekki mín upplifun af veru á ölkrám – ég gæti til dæmis nefnt Ölstofuna í því sambandi. Samt væri sjálfsagt hægt að gera þætti um lífið þar.
Hér úti á næsta horni er krá. Ég sé stundum inn um gluggann á henni og viti menn, hún líkist Staupasteini dálítið. Innréttingarnar eru ekki ósvipaðar og svo er þetta heldur ekki langt frá hafnaboltaleikvellinum fræga, Fenway Park, en barþjónninn Sam „Mayday“ Malone hafði einmitt átt mishepnaðan feril með bæjarliðinu Boston Red Sox.
En það er eitt sem veldur því að þættir eins og Cheers væru óhugsandi nú – farsímar, spjaldtölvur og fartölvur. Þegar ég horfi inn á The Corner Tavern, eins og staðurinn heitir, sýnist mér að meirihluti gestanna stari í skjá. Þeir eru ekki að halda uppi samræðum eins og Sam, Diane, Carla, Coach, Norm og Fraiser – sem síðar bættist við og fékk svo sinn eigin þátt. Það að reyna að ræða við manneskju sem er föst í símanum er dálítið eins og að tala við vegg.
Símarnir eru alls staðar og þeir eru óþolandi og það vitum við flestöll. Þarfaþing stundum, en oftar en ekki veita þeir okkur ekki neina ánægju, gera líf okkar ekki skemmtilegri og hamla því að við getum upplifað stað og stund. Það er meira að segja til heiti yfir það að geta ekki verið án síma, þetta er sérstök röskun og nefnist Nomophobia.
