Þetta er brot úr stóru viðtali í helgarblaði DV
Árin 1980 til 1983 klofnaði Sjálfstæðisflokkurinn og stuðningsmenn Gunnars Thoroddssonar fóru í ríkisstjórn en stuðningsmenn formannsins Geirs Hallgrímssonar voru í andstöðu. Halldór segist vitaskuld hafa staðið með Geir og vitnar í Styrmi Gunnarsson sem hefur sagt að Halldór hafi verið í vondu skapi allan þann tíma sem ríkisstjórn Gunnars sat!
„Þetta voru erfiðir tímar í flokknum og reyndi á gamla vináttu. Við Pálmi Jónsson höfðum verið mjög nánir, trúnaðarvinir raunar, en hann varð ráðherra í þessari stjórn. Það var okkar gæfa að við náðum aftur saman, vináttan rofnaði aldrei alveg. En auðvitað var þetta erfitt. En það hjálpaði að það var ekki djúp gjá í skoðunum okkar á milli, heldur var það ágreiningur um persónur fyrst og fremst, – Gunnar eða Geir, Klofningurinn núna er af allt öðrum toga. Við í Sjálfstæðisflokknum erum trúir okkar stefnu, sem flokkurinn var á sínum tíma stofnaður um, að ekki komi til greina að Íslendingar afsali sér landsréttindum til Evrópusambandsins.“
Þú varst talinn ansi beittur þingmaður?“
„Ég veit ekkert um það“ segir Halldór kíminn. „Auðvitað reyndi maður í stjórnarandstöðu að beita hörku og ég efast ekki um að ég hafi stundum gengið of langt. En grunnhugsun mín í pólitík hefur alltaf verið sú sama og alltaf legið skýrt fyrir.“
Halldór háði rimmur í stjórnmálunum og nefnir sérstaklega Jón Baldvin Hannibalsson, sinn gamla skólafélaga, en þeir deildu mikið um landbúnaðarmál þegar Halldór var yfir málaflokknum en Jón utanríkisráðherra.
„Hann var ósáttur við mína stefnu og við rifumst á ríkisstjórnarfundum. Hann vildi opna landamærin og hafði ekki skilning á því að við þurfum að reka hér sjálfstæðan landbúnað og verjast búfjársjúkdómum. Þetta gera aðrar þjóðir líka.“
Annar rammur andstæðingur var Steingrímur J. Sigfússon.
„Við tókumst oft harkalega á, stundum svo að það fauk í okkur báða. Og hvorugur okkar hikaði við að beita klækjum ef þess þurfti. En við vorum fljótir að jafna okkur og gátum treyst orðum hvor annars í einkasamtölum. Það er mikils virði fyrir stjórnmálamenn í ólíkum flokkum, þegar þeir eru í sama kjördæmi, að geta ræktað vináttuna sín á milli. Og svo hef ég gaman af því að besta þingvísan sem ég hef ort, var um Steingrím. Nauðsynlegt er að hafa nokkurn formála að henni. Bræðurnir Þórarinn og Árni í Holti Þistilfirði voru miklir fjárræktarmenn og hét frægasti hrúturinn Pjakkur. Það er til marks um ágæti hans að Halldór Pálsson búnaðarmálastjóri fékk vinstri framfótarlegg Pjakks í afmælisgjöf fimmtugur. Og þá er það vísan:
Var í holti hrútur vænn,
en hann er dauður;
Steingrímur er stundum grænn,
og stundum rauður.“
