Í gamla daga þegar maður las barnabækur Enid Blyton tók maður eftir því að börnin fengu nær alltaf eitthvað gott að borða, eins og til dæmis brauð með glóaldinmauki. Glóaldinmauk – orðið eitt og sér framkallaði sælukennd í huga manns, þótt ekki vissi maður nákvæmlega hvað þarna var um að ræða. Enn er það svo að fallega framreiddur matur fyllir mann sælukennd og ætli það sé ekki þess vegna sem maður sækir í matreiðsluþætti.

Matreiðsluþættir eru gott sjónvarpsefni, eins og til dæmis Top Chef sem Skjár Símans sýnir á mánudagskvöldum. Þar er hart barist í útsláttarkeppni. Við kynnumst keppendum sem segja frá daglegu lífi sínu milli þess sem þeir keppast um að elda sem bestan mat. Ekki má mikið út af bregða. „Þú notaðir of mikið salt,“ var sagt við einn keppanda á dögunum og hann látinn fjúka fyrir þær einu sakir. Hann varð vitanlega mæðufullur við þau tíðindi. Aðeins minna salt og hann hefði verið í góðum málum.

Í raunveruleikaþáttum myndi maður ætla að keppendur hefðu ætíð í huga að þeir eru fyrir framan myndavélar og reyndu því að hegða sér sem allra best. Flestum tekst þetta en ætíð eru einhverjir sem geta ekki haldið ró sinni og taka upp á því að níða aðra keppendur. Vissulega áhugavert sjónvarpsefni en ekki beinlínis þeim til framdráttar sem svo tala. Skondnast er þó þegar keppendur sem falla úr keppni móðgast ógurlega og tala fjálglega um það hversu ósanngjörn ákvörðun dómaranna hafi verið. Þeim finnst þeir vera flottastir þótt öðrum sé ljóst að þeir eru það alls ekki.

Matur er í fyrirrúmi í Top Chef en þar fræðumst við einnig nokkuð um hið mannlega eðli sem getur verið svo síbreytilegt.