Það er freistandi að líta svo á að forsetinn í Independence Day 2, leikinn af Bill Pullman, sé ígildi Nigel Farage, sem lýsir yfir degi sjálfstæðis fyrir hina góðu í baráttu sinni við hreina illsku, og geimverurnar þá ígildi ESB. En hér er um að ræða framhald myndar frá 1996. Og hún hefur að mörgu leyti sömu kosti og galla.

Fyrri myndin var mikið sjónarspil, og varð reyndar næstvinsælasta mynd sögunnar á sínum tíma. Við höfðum sjaldan séð álíka stórslysamynd, þar sem öll helstu mannvirki Bandaríkjanna voru lögð í rúst. Nú er það hins vegar daglegt brauð, bæði í bíó og í fréttum. Manni hálfleiddist undir álíka senum í síðustu X-Men. Og meira er ekki endilega betra.

Það er ágætt að myndin er meðvituð um að hún gerist 20 árum síðar. Mannkyn hefur lært að vinna saman, enda þarf líklega geimveruárás til að við förum að líta svo á að við séum öll sömu tegundar. Mennirnir hafa að einhverju leyti tileinkað sér tækni geimveranna, og jafnvel fundið aftur leiðina á tunglið.

En helsti galli fyrri myndarinnar var að eftir að hún lýsti geimverunum sem nánast ósigrandi í upphafi leystist svo undarlega auðveldlega úr öllu saman. Og það er skringilega miðaldalegur hugsunarháttur að láta helstu leiðtoga, bæði forseta og geimdrottningar, halda í slaginn persónulega. Til hvers eru þá allir þessir herir?

Geimverustríðsmyndir er geiri sem undirritaður er almennt hrifin af, en því miður er of margt hér sem misferst. Í næstu mynd mun sögusviðið víst færast út í geim, sem er mátulega spennandi, en vonandi verða þá aðrir höfundar á ferð.