Þökk sé endursýningum þá sér maður iðulega þætti sem maður missti af þegar þeir voru frumsýndir. Um daginn sá ég breska heimildamynd á RÚV sem bar hið heillandi heiti Besta mataræði heims. Þar sem ég hef sérstaka ánægju af að borða góðan mat og hef endalaust dálæti á þeim sem gefa mér að borða þá ákvað ég að horfa á þáttinn sem var endursýndur á notalegum tíma um helgi. Þetta var gríðarlega fróðlegur þáttur um hollustu og gæði matar þar sem flakkað var um heiminn í leit að hinu fullkomna mataræði. Það fannst – á Íslandi. Fiskurinn, lambakjötið, lýsið og skyrið komu Íslendingum fyrstum í mark. Maturinn okkar er sá hollasti og besti í heimi, eins og við höfum reyndar flest vitað og jafnvel talið sjálfsagt. Óneitanlega hressandi að sjá niðurstöðu eins og þessa í erlendum þætti þar sem næringarfræðingar voru við stjórnvölinn. Ítalskur matur og grískur voru í öðru og þriðja sæti.

Í þættinum kom margoft fram að unnin matvara er að drepa mannkynið. Að því leyti var þessi þáttur nokkuð ógnvænlegur, það er aldrei sérlega gaman að vera minntur á dauðann, hvað þá hina bitru staðreynd að við séum að flýta fyrir dauða okkar með því að háma í okkur óhollustu. Mér varð samstundis hugsað til lýsisflöskunnar í ísskápnum og sór þess eið að fá mér eins og eina matskeið á degi hverjum. Eins og við eigum öll að gera.

Þátturinn var hin besta landkynning og það sást greinilega að umsjónarmennirnir voru afar hrifnir af íslenska matnum, náttúrunni og Íslendingum. Enda reyndumst við að þeirra mati vera best í heimi.