Hérumbil á hverju ári fer nokkur hluti þjóðarinnar af hjörunum vegna kjörsins á íþróttamanni ársins.

Þegar boltakarl er valinn snýst umræðan um að boltaíþróttirnar tröllríði öllu og engir aðrir komist að. Þegar boltakarlar eru ekki valdir fer umræðan í hina áttina, boltaáhugamennirnir fárast yfir því að íþróttaárangur hinna sé afar ómerkilegur miðað við það sem tíðkast í boltanum – sem er aðalíþrótt heimsins í þeirra huga.

Við heyrum seinni útgáfuna þetta árið, enda varð fyrir valinu kona sem stundar golf.

Þegar öllu er á botninn hvolft er íþróttamaður ársins saklaus samkvæmisleikur sem samtök íþróttafréttamanna stunda, það eru þeir sem velja og allt gott um það að segja. En það getur varla skipt svo miklu máli hver hreppir þetta hnoss – varla kastar það sérstakri rýrð á afrek hinna. Líklega er réttast að deila svona nafnbót sem víðast.