Það er fagnaðarefni að stjórn Háskóla Íslands skuli hafa slegið á frest áformum um að byggja stúdentagarð í norðaustuhorni háskólasvæðisins. Bæði er að byggingin stenst engan veginn þær kröfur sem ættu að vera gerðar til húsa á þessu svæði – þetta lítur helst út eins og gámastæða og greinilegt að fyrst og fremst er hugsað um að komast sem ódýrast frá verkefninu.

Og hitt að þetta er merkilegt skipulagssvæði, þarna er hin raunverulega háborg menningarinnar, eins og við Pétur H. Ármannson töluðum um í þáttunum Steinsteypuöldinni. Í áliti Minjastofnunar um þessar framkvæmdir segir að þær hafi í för með sér:

…veruleg og neikvæð umhverfisáhrif þar sem listrænt mikilvægri skipulagsheild er raskað með óafturkræfum hætti. Nýbyggingin brýtur upp samstæða götumynd sunnan Hringbrautar og austan Melatorgs þar sem form Gamla Garðs endurspeglast í safnhúsi Þjóðminjasafnsins. Jafnframt rýfur uppbyggingin samhverfa ásýnd háskólahverfisins beggja vegna skeifunnar og raskar þannig mótuðu umhverfi og ásýnd friðlýstrar aðalbyggingar Háskólans.

Það er reyndar átakanlegt hversu stúdentagarðar eru oftastnær ljótir og klasturslegir. Þetta á við um stúdentagarða sem hafa risið í áranna rás sunnanmegin við Háskólann, stúdentagarða við Kennaraháskólann og hræðilega misheppnaðar byggingar fyrir stúdenta við Lindargötu.

Stúdentar ætla að mótmæla þessu með því að tjalda á fyrirhugaðri byggingalóð eins og segir í frétt RÚV. Nú segir maður bara – megi þeir hírast sem lengst í tjöldunum…