Við lifum í heimi þar sem auglýsingar eru sérsniðnar, hannaðar til að hitta beint í mark – og markið er maður sjálfur.

Ég fer stundum inn á YouTube. Aðallega til að skoða skrítnar kvikmyndir sem þar er hægt að finna eða söguleg myndskeið frá því á 20. öld. Í því sambandi hef ég nokkuð sérviskuleg áhugamál, sovéskar myndir eru þar á meðal og epískar kvikmyndir af þeirri gerð sem við sonur minn köllum stolid. Þetta er ekki gott að þýða en myndirnar geta talist vera stirðbusalega gamaldags. Fáum dettur í hug að horfa á þær núorðið.

Oft er Charlton Heston þar í aðalhlutverki. Sem dæmi má nefna myndir eins og El Cid, The Agony and the Ecstasy, Khartoum og 55 Days at Peking, en ég hef líka gaman af gömlum biblíukvikmyndum og myndum sem gerast á tíma Rómverja. Sérstakt áhugamál mitt eru svo kvikmyndir sem gerast í 30 ára stríðinu, en því miður hef ég ekki fundið nema eina.

En nú ber svo við að markauglýsingarnar eru aldeilis farnar að hitta mig fyrir á YouTube. Þær eru einkum tvenns konar. Annars vegar auglýsingar um hvernig ég geti orðið glæsilegt gamalmenni með ómælda kyngetu og hins vegar neikvæðar auglýsingar fyrir kosningarnar í lok mánaðarins sem aðallega beinast að Vinstri grænum.

Ég sé að einn Facebook-vinur minn, Sævar Finnbogason, verður fyrir auglýsingum. Hann lýsir þeim svo:

Nú ber svo við að í hvert skipti sem ég villist inn á JúTjúb til að létta mér lund þarf ég að sitja undir áróðursmynd um Skattaglöðu Kötu. Ég er himinlifandi með það því áður þurfti ég að sitja undir auglýsingum um það hversu óaðlaðandi konum þyki miðaldra karlar sem eru farnir að fitna svolítið og ráðleggja mér hvernig eigi að fara að því verða kyntröll á stuttum tíma án mikillar fyrirhafnar.