Einu sinni var ég í útsendingu frá húsi Orkuveitu Reykjavíkur við Bæjarháls. Mér varð það á að segja að við værum stödd í „musteri spillingar“. Það var bæði vegna þess hvernig staðið var að byggingu Orkuveituhússins, hvað það kostaði og hvað það var sett niður á vondum stað, og líka vegna þess að þá voru uppi ýmis hneykslismál sem tengdust Orkuveitunni. Ég man að þetta olli mikilli reiði í ranni Orkuveitunnar sem vildi að ég bæðist afsökunar.
Þetta er löng sorgarsaga, eitt hið nýjasta er að jarðhitinn á Hellisheiði dugir ekki fyrir verksmiðju Norðuráls og þarf að bora fleiri holur með ærnum kostnaði til að viðhalda gufuöfluninni. Þetta er sorgarsaga sem sýnir að þeir sem réðu ferðinni voru ekki starfi sínu vaxnir og hlíttu ekki viðvörunum vísindamanna.
En húsið á Bæjarhálsi er kapítúli út af fyrir sig. Það er líklega ónýtt, eða dettur einhverjum í að setja hátt í tvo milljarða í að gera við þetta hús. Kannski er hægt að selja það einkaaðilum fyrir slikk, þeir geta þá reynt að lappa upp á það? Málið er að húsið, og öll fínimennskan innandyra, var sennilega alveg óþarft. Það hefði hæglega mátt byggja smávegis við húsið sem Orkuveitan hafði yfir að ráða á Suðurlandsbraut. Þetta var hreint monthús – og nú kemur montið í hausinn á þeim sem véluðu um það.
Þessar fréttir vekja reyndar upp stórar spurningar um ásigkomulag húsa sem hafa verið byggð á Íslandi síðustu tvo áratugina eða svo, mörg með leifturhraða. Gæti farið svo að heilu og hálfu hverfin liggi undir skemmdum?
