Fyrir fjórum árum kynnti Már Guðmundsson seðlabankastjóri hróðugur nýjan 10 þúsund króna seðil. Hann er með mynd af lóunni og Jónasi Hallgrímssyni. Nú tilkynnir Benedikt Jóhannesson fjármálaráðherra að hann vilji taka þessa seðla úr umferð, granda þeim.
Það verður að segjast eins og er – þetta er einhver fávitalegasta efnahagsaðgerð sem maður hefur heyrt um. Sagt er að þetta sé gert til að sporna gegn skattsvikum. Lokatakmarkið er yfirlýst að útrýma reiðufé þannig að öll verslun fari fram með rafrænum hætti – og loks að allar okkar gerðir og hreyfingar verði skrásettar í tölvukerfum. Upplýsingar af því tagi eru eitthvað það verðmætasta sem stórfyrirtæki búa yfir núorðið.
En hvað er íslenskur 10 þúsund kall há upphæð? Jú, það jafngildir 85 evrum eða 95 dollurum. Seðlar sem eru hærri en þeirri upphæð nemur verða áfram í umferð í Evrópusambandinu og Bandaríkjunum.
Það er líka lagt til að 5000 króna seðillinn verði tekinn úr umferð – aðeins seinna. Eins og við höfum séð undanfarið duga 5000 krónur fyrir einum aðalrétti á íslensku veitingahúsi.
Viðreisn fór í stjórnmál meðal annars til að koma skikki á gjaldmiðilsmálin á Íslandi. Það er líkt og flokkurinn hafi tekið bratta beygju út af þeim vegi og sé lent út í skurði. Og þá kemur einhver svona vitleysa í staðinn.
Á þessu eru ýmsar hliðar sem ekki eru ræddar. Sumir kjósa að nota reiðufé vegna þess að þá geta ýmsir aðilar ekki fylgst með neyslunni, eins og er ríki tilhneiging til að gera. Öðrum er illa við að greiða færslugjöld sem fylgja kortanotkun. En bankarnir innheimta þau grimmt. Ef reiðufé verður útrýmt verður í raun líka að útrýma færslugjöldunum því ekki verður önnur leið til að greiða fyrir nauðsynjar en með korti eða bankafærslu. Og það er hvergi skráð í lög að fólk sé skyldugt til að eiga viðskipti við banka eða greiða þeim prósentu af launum sínum.
