Það er máski nokkuð vel í lagt að láta kvikmyndina La la land fá fjórtán Óskarstilnefningar. En þetta er samt indæl mynd, gæti jafnvel dregið fullorðið fólk í bíó. Þetta er söngvamynd – þó ekki með svo mörgum söngvum – sem vísar í gamla Hollywoodhefð, en líka í myndir sem fransk leikstjórinn Jacques Demy gerði á sjöunda áratugnum. Allt sem við sjáum á tjaldinu er frábærlega fallegt og fágað, fötin og leikmyndin og litirnir, og tónlistin er notalega melódísk – en svo slær hún líka út í alvöru djass og það er haldið uppi ágætri málsvörn fyrir þá tónlistarstefnu. Leikstjórinn, Damien Chazelle, gerði síðast aðra mynd um djass, Whiplash.
Ofbeldi og ljótleiki og vonskan í heiminum eru víðs fjarri, það er ágætt mitt í þeirri endalausu byssudýrkun sem einkennir kvikmyndaiðnaðinn bandaríska og ofurhetjumyndunum sem lítið lát er á. Þarna er gamla góða draumaverksmiðjan að störfum.
Sjálfur hef ég séð talsvert af myndunum sem eru tilnefndar til Óskarsverðlaunanna – ég fer ennþá í bíó, jafnvel vikulega. Þetta hefur fylgt mér síðan ég var krakki og laumaðist á fimmsýningar í Háskólabíó. Ég hef ekki séð Moonlight sem miklum sögum fer af, hún er nú sýnd í Bíó Paradís, en mikið af hinu eru myndir sem eru varla nema rétt fyrir ofan meðallag.
Arrival byrjar ágætlega, það er frekar áhugavert að búa til mynd um geimverur sem byggir á málfræði (ég frétti meira að segja af hópi málfræðinga sem fór á myndina), en það vantar úthaldið til að fylgja þessu eftir, í seinnipartinum leysist hún upp í hefðbundið melódrama. Hell or High Water má í besta falli skoða sem leik að klisjum um bandaríska suðrið – en dettur í raun í að vera ein stór klisja sjálf. Á sinn hátt er þetta stúdía í heimsku og þröngsýni.
Fráleitast er að Silence eftir Martin Scorsese skuli ekki fá tilnefningu. Myndin er byggð á skáldsögu eftir japanska höfundinn Endo og hún er að sönnu ekki auðveld áhorfs. Þetta er næstum þriggja tíma verk um jesúítapresta sem reyndu að kristna Japani á 16. öld, varð fyrst vel ágengt en mættu svo mikilli mótspyrnu og ofsóknum, en söfnuðir þeirra voru þurrkaðir út. Myndin er trúarlegs eðlis, fjallar um trúarsannfæringu og þjáningu, og það er kannski ekki vænlegt til vinsælda. En þetta er stórvirki, minnir í raun fremur á klassíska evrópska kvikmyndagerð en þá amerísku, og jafnvel kvikmyndahöfunda sem glímdu mikið við trúna eins og Dreyer og Bergman.
En það verður forvitnilegt að sjá hvert kvikmyndaiðnaðurinn fer á tíma Donalds Trump. Óskarsverðlaunahátíðin er í næsta mánuði. Þar eru flestallir andsnúnir Trump, líkt og mikill meirihluti Kaliforníubúa. Maður myndi jafnvel halda að upp rynni aftur tími pólítískra kvikmynda, ádeilumynda, líkt og var á einu blómaskeiði kvikmyndanna í Bandaríkjunum, á valdaskeiði Richards Nixon.
