Við erum enn í annarri umferð stjórnarmyndunartilrauna, henni er ekki lokið. Bjarni Benediktsson móðgaði frænda sinn Benedikt Jóhannesson með því að rjúka burt og fara að tala við Vinstri græna. Upp úr því slitnaði eftir dálitlar þreifingar, en þá voru Benedikt og Óttarr Proppé farnir að funda með Pírötum og Samfylkingu.
Nú segir Benedikt að þau hafi öll verið of „fljót á sér“ í stjórnarmyndunarviðræðum – ber að skilja það svo að Vinstri grænum verði líka boðið að þessu borði? Að tekinn verði annar snúningur á fimm flokka stjórninni?
En Vinstri græn virðast vera mjög tvílráð – vita ekki í hvorn fótinn þau eiga að stíga. Katrín Jakobsdóttir, sem er farin að virka dálítið þreytt á þessu, talar um þjóðstjórn.
Eiga þá allir flokkar að vera saman eða flestallir? (Í einu ríkisstjórninni á Íslandi sem hefur fengið heitið þjóðstjórn fengu kommúnistar ekki að vera með eins og má lesa í grein eftir sjálfan forseta Íslands, Guðna Th. Jóhannesson.)
Vandi Vinstri grænna er meðal annars sá að þau geta ekki fallist á hugmyndir Viðreisnar, BF, Samfylkingar og Pírata um uppboðsleið í sjávarútvegi og þau eru illa brennd á því að gefa eitthvert færi á nálgun við ESB.
Og þau leggja ekki í stjórn með Sjálfstæðisflokki því þau óttast að þá verði uppreisn í liðinu – og svo er reyndar hitt að enn virðist enginn vilja vera með í slíkri stjórn nema þá Framsókn. Brúin milli VG og íhaldsins er semsagt einbreið.
Guðni forseti boðar formenn flokkana á sinn fund á morgun. Líklega fá þeir að klára aðra umferðina, en það er spurning hvort sú þriðja myndi breyta einhverju.
Það er hins vegar alltof snemmt að tala um stjórnarkreppu, ekki nema mánuður frá kosningum og engin vá fyrir dyrum þótt ríkisstjórn sé ekki mynduð strax.
Annars endaði Guðni þjóðstjórnargrein sína árið 2010 með svofelldum orðum:
…fátt virðist geta sameinað Íslendinga. Hitt gæti þó virst svipað að djarfra og einstæðra ákvarðana sé þörf. En hver á að gera hvað og hvenær? Það er vandinn.