Víða á netinu má sjá gagnrýni á Óttarr Proppé fyrir að fara í stjórnarmyndunarviðræður með Sjálfstæðisflokki – og allt upp í óbótaskammir. Það þarf líklega nokkuð sterk bein til að þola þetta, en á það má benda að í tveimur af stærstu sveitarfélögum landsins, Hafnarfirði og Kópavogi, er Björt framtíð í samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn.
Einn hængurinn er sá að vinstri stjórnin (stundum kölluð umbótastjórnin eða Lækjarbrekkustjórnin) fékk ekki meirihluta í kosningunum. Að því leytinu voru fundirnir á téðu veitingahúsi misheppnaðir, þeir fældu kjósendur frá fremur en löðuðu þá að. Til að Katrín Jakobsdóttir geti myndað stjórn þarf annað hvort Viðreisn eða Framsókn að vera með.
En það er löngu ljóst að Viðreisn kærir sig ekki um að fara í slíka ríkisstjórn – að nokkru leyti vegna tortryggni gagnvart Pírötum að viðbættu því að Viðreisn og VG eiga kannski ekki yfirmáta mikla samleið. Aftur á móti vilja flokkarnir, utan Sjálfstæðisflokkur, ekki starfa með Framsókn. Það virkar nánast eins og Maddaman sé holdsveik í augum þeirra, þrátt fyrir að hafa sýnt á sér félagshyggjuvangann í kosningunum. Þannig að þótt Katrín fengi umboðið er ekki líklegt að henni yrði neitt ágengt.
En þótt hafnar séu stjórnarmyndunarviðræður milli Sjálfstæðisflokks, Viðreisnar og Bjartrar framtíðar er ekki þar með sagt að ríkisstjórn sé orðin til. Viðreisn og BF hljóta að gera miklar kröfur. Sjálfstæðisflokkurinn ætti að vera frekar sveigjanlegur, Bjarni Benediktsson þarf nauðsynlega á því að halda að mynda stjórn. En þetta getur hæglega sprungið. Og það er spurning hvort Óttarr Proppé standist þrýstinginn frá fólkinu sem telur að hann eigi að vera í sínu liði.