Miðbærinn er að verða eins og Disneyland.

Þessu er slegið upp í fyrirsögn í breska dagblaðinu Daily Telegraph og eru orðin höfð eftir Birgittu Jónsdóttur, alþingismanni og helsta leiðtoga Pírata.

Það er reyndar spurning hvort Birgitta hefur komið í sjálft Disneyland, það lítur svona út:

En hún segir líka:

Það er eins og borgin sé ekki mín borg lengur.

Nú er spurning hvaða borgar Birgitta saknar svo mjög? Eitt sinn var hún pönkari í kringum Hlemminn, en þá var borgin döpur og grá og varla neinir veitingastaðir eða kaffihús að heitið gæti. En pönkið þreifst náttúrlega á grámyglu.

Síðan gerðist það að byggðar voru verslunarmiðstöðvar, fyrst Kringlan og svo Smáralind og miðbærinn eiginlega tæmdist af fólki á löngu tímabili. Verslanir flosnuðu upp, það var helst að væri líf í tuskunum að næturlagi um helgar. Það var samt frekar álitið vandamál en hitt. Helst enginn var kominn á öldurhúsin fyrr en eftir miðnætti, því það var hagstæðara að hella á sig heima.

Þetta hefur breyst mikið. Alveg í miðjunni er mestöll starfsemin miðuð við túrista, vissulega, en svæðið sem getur talist vera miðborg hefur stækkað mikið, upp fyrir Hlemm, út með Höfninni og lengst út á Granda, út að Eiðisgranda og upp í Borgartún.

Það þarf heldur ekki að fara mörg ár aftur í tímann og þá var aldrei hræða á ferli á Skólavörðuholtinu. Nú iðar það af lífi og sömuleiðis hliðargöturnar út frá Laugavegi og Skólavörðustíg. Meira að segja Hverfisgatan er farin að virka dálítið sjarmerandi. Maður er jafnvel farinn að ganga hana sér til yndisauka – stað sem maður forðaðist eins og pestina áður.