Við erum á leið í kosningar. Það hefur verið talið að þær muni helst snúast um heilbrigðis- og velferðarmál og húsnæðismál (þ.m.t. vaxtaánauðina). Þetta hafa virst ætla að verða helstu kosningamálin. En svo hafa menn nefnt kvóta og stjórnarskrá.
En nú er búvörusamningur allt í einu aðalmálið. Landbúnaðarkerfið. Það er meira að segja komin í gang áskriftasöfnun þess efnis að fá Guðna forseta til að neita að staðfesta samninginn. Hún verður sjálfsagt í gangi fram í næstu viku, þá kemur í ljós hvort hún nær einhverju flugi eða fjarar út.
Allir stjórnmálaflokkar á Alþingi reyndust vera meðvirkir gagnvart samningnum, annað hvort greiddu þeir atkvæði með eða sátu hjá – utan Björt framtíð sem kaus á móti.
Það hefur löngum reynst erfitt að hrófla við landbúnaðarkerfinu á Íslandi – og það á við um fleiri kerfi sem við komum okkur upp. Kerfin vaxa okkur yfir höfuð; hagsmunirnir eru feikisterkir og tregðulögmálin ríkjandi.
En hvers vegna greiða stjórnarandstöðuflokkarnir, sem í orði kveðnu eru á móti búvörusamningnum, ekki atkvæði gegn honum?
Svanur Kristjánsson, prófessor í stjórnmálafræði og áhrifamaður í röðum Pírata, skrifar hreinskilnislega:
Að greiða atkvæði gegn samningnum án þess að hafa aðra heilstæða og þingtæka tillögu hefði rústað kosningabaráttu Pírata í þremur kjördæmum af sex.
Auðvitað er þetta sennileg skýring. Flokkarnir eru hikandi við að fara í kosningabaráttu í dreifbýlu kjördæmunum og þurfa þar að ræða landbúnaðarmálin. Þá langar afskaplega lítið að þetta verði að kosningamáli.