Nú ætti umræðunni um að þau séu í rauninni jafn slæm Hillary Clinton og Donald Trump að vera lokið. Maður vill helst ekki heyra orð meira um það.
Enn leyfir maður sér að hafa ekki trú á að Trump verði kosinn forseti, en eftir ræðu hans á flokksþingi Repúblikana í nótt er satt að segja farið að fara um mann.
Hafi menn búist við einhverri stefnubreytingu frá Trump, að hann reyndi að tóna niður málflutning sinn, þá var það ekki. Trump bætti í fremur en hitt.
Hann gerir út á reiði, ótta og hatur. Hann segist ætla að binda enda á glæpi og ofbeldi. Dregur upp skelfilega dökka mynd af heiminum. Hún stenst í rauninni enga skoðun, ógnirnar sem steðja að Bandaríkjunum eru ekkert sérstakar á okkar tímum. Það er afar ólíklegt að Bandaríkjamaður láti lífið í hryðjuverkaárás og glæpatíðni er lág miðað við það sem hefur áður verið.
En þetta skiptir Trump engu máli. Talið um að gera Ameríku örugga á ný er í raun ekki tilraun til annars en að æsa upp múg.
Viðvörunarbjöllur hringja. Hvarvetna á netinu er maður farinn að lesa tilvitnun í heimspekinginn Helgel sem sagði eitthvað á þessa leið:
Það sem reynslan og sagan kenna er eftirfarandi – að fólk og ríkisstjórnir hafa aldrei lært neitt af sögunni.
Að maður af þessu tagi eigi möguleika á að leiða mesta stórveldi í heimi, ríki sem býr yfir ókjörum af gereyðingarvopnum, er skelfileg tilhugsun. Það var hlegið að Hitler og Mussolini á sínum tíma, þeir voru taldir einhvers konar trúðar. Hitler með sínar asnalegu froðufellandi ræður, Mussolini eins og hani í einkennisbúningi.
Þeir komust samt til valda, meðal annars vegna þess að fólk sem hefði getað stöðvað þá aðhafðist ekki. Þeirra aðferð var líka að æsa upp múg með útbelgdum staðhæfingum og upphrópunum og mikið af því rökleysa. Menn héldu jafnvel að hægt væri að ráða við þá, að þeir meintu í raun ekkert með þessu, en önnur var raunin.
