Ég verð að viðurkenna að ég var ekkert yfir mig hrifinn á 17. júní í fyrra þegar hróp mótmælenda drekktu röddum stúlknakórs sem var að syngja við athöfnina á Austurvelli.
Það var engin sérstök reisn yfir þeim mótmælum.
En þetta var fámennur hópur – og af honum stafaði ekki nein ógn, þetta var bara dálítið lágkúrulegt.
Það er heldur engin reisn yfir því að girða af Austurvöll á 17. júní og ýta áhorfendum með þeim hætti langt frá athöfninni sem þar hefur farið fram allan lýðveldistímann.
Við höfum flest myndina af henni greipta í vitund okkar. Áhorfendur á Austurvelli, blómsveigurinn við styttu Jóns, forsetinn, fjallkonan, jú og forsætisráðherra.
Þetta lýsir bæði taugaveiklun og forpokun. Og alveg óskiljanlegt að slíkt skuli gert að kröfu forsætisráðuneytisins.
Fyrr.
Og nú.