Forsetaembættið á Íslandi er svo skrítið að umræður frambjóðenda fyrir kosningar snúast um hvernig það eigi að vera.
Þetta er náttúrlega frekar óvenjulegt þegar æðsta virðingarstaða þjóðar á í hlut – embætti sem nú hefur verið til í 72 ár. Ef menn vita ekki betur til hvers embættið er, gæti meira að segja læðst að manni sá grunur að ekki sé sérstaklega mikil þörf á því.
Fyrst og fremst er þetta afleiðing af löngum valdaferli Ólafs Ragnars Grímssonar, harðsnúins pólitíkus sem settist í embættið fyrir tuttugu árum, hafði sig hægan á fyrri hluta valdaferilsins, en fór svo að tjá skoðanir á alls konar hlutum sem höfðu ekki verið taldir á sviði forsetans, þegar á má jafnvel segja að hann hafi verið farinn að semja utanríkisstefnu Íslands.
Kristján Eldjárn og Vigdís Finnbogadóttir tjáðu ekki skoðanir á nokkrum hlut nema málin væru algörlega óumdeild. Það var normið í sambandi við forsetaembættið. Allar ræður voru mjög almennt orðaðar.
Þegar Ólafur Ragnar tók við fór hann í opinbera heimsókn á sunnanverða Vestfirði. Hann sagði við blaðamann að sér þættu vegirnir á Barðaströnd vondir. Þetta vakti reiði og Ólafur var skammaður fyrir í Mogganum. Á þessum tíma mátti forseti ekki einu sinni segja að sér þættu vera óþægilega margar holur í vegi.