Ég hef stundum velt því fyrir mér hvernig það er að sitja inni í gamla Hegningarhúsinu við Skólavörðustíginn. Í þröngum klefa og heyra borgarysinn fyrir utan. Hljóð frelsisins, eins og þau hljóta að hljóma í eyrum þeirra sem hafa verið sviptir því. Hljóðin frá fólkinu sem sinnir daglegum erindum, hljóðin í ferðamönnum sem eru fjölmennir í þessu hverfi, hljóð næturlífsins fram undir morgun um helgar.
Fangelsi í hjarta miðborgar er nokkuð óvenjulegt núorðið – og nú um mánaðarmótin hættir sú starfsemi endanlega í Hegningarhúsinu. En þessi sögufræga bygging stendur þarna áfram, byggð 1872. Orðalagið að „fara í steininn“ mun vera tilkomið vegna þess að húsið var reist úr tilhöggnu grjóti. Húsið var hér áður fyrr stundum kallað „nían“ – sökum þess að það er við Skólavörðustíg 9.
Hvað á að gera við svona hús – sem að auki nýtur mikillar friðunar? Það á ekki bara við um ytra byrðið, heldur líka gamla dómssalinn á annarri hæð. Ekki er alveg auðvelt að svara því. Einhvers staðar sá ég stungið upp á því að þetta yrði upplifunarhótel fyrir túrista, þeir yrðu læstir inni á kvöldin, fengju að heyra hringl í lyklum og fótatak fangavarða í klossum, en á morgnana yrðu þeim sleppt – eftir fangelsislegan árbít inni í klefa.
Í alvörunni, þá þarf að gæta þess að þarna komi inn starfsemi sem hentar húsinu. Varla veitingahús eða skemmtistaður. En það mætti reyndar byrja á því að rífa hluta af steinsteyptum veggnum sem umlykur fangelsisgarðinn. Hann er frekar ljótur. Þá opnast svæði þarna fyrir aftan, í hinu þrönga rými sem fangar hafa haft til útivistar.
Sjón sem maður hefur ekki fengið að sjá með berum augum, kannski sem betur fer. Garðurinn bak við Hegningarhúsið á Skólavörðustíg. Veggurinn í kringum garðinn mætti alveg missa sín.