Lundi er tákn um ferðamannaæðið á Íslandi. Þessi fugl sem var sagður vera fjölmennasti stofn við Ísland, en hefur verið á undanhaldi sunnanlands.

Reykvíkingar vissu ekkert um lunda – en þetta var kjörfugl Vestmannaeyinga. Veiddur í háf, reyttur og étinn á þjóðhátíð, oft reyktur.

Meginlandsbúar samsömuðu sig frekar við fálka en lunda. Fálkinn varð tákn stærsta stjórnmálaflokksins sem réð hér lögum og lofum um áratugaskeið.

Hann var ekki með lunda í merki sínu – engum öðrum flokki datt það heldur í hug. Lundar eru sætir og skrítnir, stjórnmálaflokkar sækjast yfirleitt ekki eftir slíkri ímynd, sérstaklega ekki valdaflokkar.

Það eru engar fálkabúðir í Reykjavík, heldur eru lundar í gluggum annarrar hverrar verslunar. En við höfum ekki komist upp á lag með að borða hann. Lundi er ekki á boðstólum á veitingahúsum í Reykjavík.

Ég hef verið að hvetja konu mína til að fara að bjóða upp á lundasúpu. Hún tekur dræmt í það. Heldur að það muni stuða gestina á staðnum hennar í Bergstaðastrætinu.

Kannski er það rétt.

Ég hef séð fyrir mér súpu í ógurlega stórum potti þar sem eru jafnvel smá fjaðrir innan um. Það er hrært í með mikilli sleif og stundum bætt í nýjum lunda.

Til eru uppskriftir af lundasúpu. Í þessum texta er hún kölluð kofnasúpa en þar er fjallað um matarveislu á Skarðströnd.

Hér er grein í Morgunblaðinu frá 1978. Hún er eftir sjálfan Árna Johnsen. Þarna eru nokkrar aðferðir við matreiðslu á lunda. Þetta er súpan:

Lundinn er settur í pottinn og síðan eru súpujurtir settar í vatnið, gulrætur, hvítkál, mikið af lauk, rófur og ef menn eru á þeirri línunni er gott að setja lófafylli af haframjöli eða hrísgrjónum út í og síðan er það suðan sem gildir í 3 tíma til 3 1/2.