„Finnið Finn“ hefur löngum verið sagt, og þá er átt við Finn Ingólfsson, stjórnmálamanninn sem fór frá því að vera ráðherra fyrir Framsóknarflokkinn yfir í það að vera Seðlabankastjóri og svo yfir í að vera auðmaður á undraskömmum tíma.
Nú er Finn að finna í Panamaskjölunum – og kemur satt að segja ekki sérstaklega á óvart. Hér er gömul mynd af Finni og félaga hans.
Ýmislegt fleira er að finna í því mikla uppgjöri sem stendur yfir þessa dagana. Nafn Ólafs Ragnars Grímssonar er tengt við aflandsfélag.
Það verður þó að segjast eins og er að það er ekki alveg víst að Ólafur Ragnar hafi vitað sérlega mikið um félög sem voru í eigu tengdaföður hans og tengdamóður. Tengdafaðirinn, Schlomo Moussaieff, lést í fyrra og var að mörgu leyti ævintýralegur náungi – og margt mjög dularfullt í sögu hans. Hann safnaði forngripum, beitti stundum aðferðum sem teljast í hæsta máta vafasamar, og seldi skartgripi og auðgaðist mjög.
Þetta veikir stöðu Ólafs vissulega, en samt er spurning hvort þetta telst ekki vera það sem heitir á ensku heitir guilt by association.
Og svo er það Vilhjálmur Þorsteinsson sem sagði af sér um daginn sem gjaldkeri Samfylkingarinnar, heimtaði afsökunarbeiðni frá Eyjunni vegna umfjöllunar um sig og dúkkar nú upp í Tortólapappírum.
Vilhjálmur hefur upp á síðkastið staðið fyrir utan Alþingishúsið, lamið tunnu, og heimtað siðbót í samfélaginu og að ríkisstjórnin fari frá. Verður að segjast eins og er, þetta er einkar vandræðalegt.