Hin langi málalisti ríkisstjórnarinnar hljómar næstum eins og grín. 76 mál sem á að koma í gegn fyrir kosningar í október – og það er ekki einu sinni minnst á afnám 110 ára reglunnar margumtöluðu!
Til að ná að vinna úr þessu þyrfti Alþingi að sitja alla daga fram að kosningum, en þar er einn hængurinn sá að venja er að taka frí meðan standa yfir forsetakosningar, það eru væntanlega sumarfrí, og svo þarf að slíta þingi tímanlega fyrir sjálfar þingkosningarnar. Varla seinna en mánuði.
Ráðherrar leggja fram óskalista með sínum málum og sum eru mjög stór. Menntamálaráðherra er með frumvarp um LÍN. Félagsmálaráðherra er með húsnæðisfrumvörp. Heilbrigðisráðherra með frumvarp um gjaldtöku í heilbrigðisþjónustu, fjármálaráðherra boðar ríkisfjármálaáætlun til næstu ára og fjárlög. Þarna er að finna frumvarp um stjórnarskrárbreytingar í þremur liðum – en formaður þingflokks Framsóknar bætir um betur og heimtar Dýrafjarðargöng fyrir kosningar.
Sigurður Ingi Jóhannsson virðist vera allt öðruvísi forsætisráðherra en Sigmundur Davíð, manni sýnist að hann ætli að leggja sig fram um að eiga góð samskipti við andstæðinga sína. Hann stuðar ekki eins og Sigmundur var alltaf að gera.
Sumpart minnir Sigurður á gamla Framsóknarflokkinn, þennan sem gat starfað bæði til hægri og vinstri – var opinn í báða enda eins og sagt er. Stökk fimlega milli ríkisstjórna. Þar er hann líka ólíkur Sigmundi sem var alveg búinn að brenna fyrir samstarf eða yfirleitt samtal yfir á vinstri vænginn.
Maður hlýtur samt að spyrja hvort stjórninni er alvara með því að koma þessu öllu í gegn. Það hlýtur að útheimta meiriháttar lagni, samningatækni, en líka gulrætur og prik. Og hún hlýtur að vera reiðubuin til að fórna einhverjum af þessum málum til að ná öðrum í gegn.
Lætur stjórnarandstaðan bjóða sér þetta? Hún er náttúrlega ekki sterk þótt náðst hafi að knýja fram kosningar – sem er óhjákvæmilegt að halda í haust. Ríkisstjórnin getur ekki bakkað út úr því, en hún hefur að nokkru leyti náð vopnum sínum.
Stjórnarandstaðan samanstendur úr fjórum fremur litlum flokkum og hefur ekki mörg tæki til að bregðast við önnur en tafir og málþóf. Mótmæli fyrir utan þinghúsið hafa fjarað mestanpart út svo ekki er mikinn stuðning að hafa þaðan.
Það er reyndar athyglisvert að Össur Skarphéðinsson túlkar það svo að hugmyndafræðileg fjarlægð sé ekki mikil milli forsætisráðherrans nýja og leiðtoga stjórnarandstöðunnar, Árna Páls, Katrínar, Helga Hrafns og Óttars Proppé.
En Össur gagnrýnir stjórnmálaforingja fyrir „átakalaus stjórnmál og kurteist þing“ og segir að Píratarnir falli furðu vel „inn í þetta fjölskylduboð“.
Stjórnarandstaðan þarf að vita hvernig hún vill vinna saman – fyrir og eftir kosningar. Hún á ekki að vera hrædd við hörð átök, svo fremi þau snúist um vel skilgreind félagsleg markmið. Um það snýst pólitík og lýðræðið. – Annars er hætt við að Sigurði Inga gangi vel að svæfa menn yfir kurteisu spjalli í Stjórnarráðinu.
