Það er ljóst að mjög syrtir í álinn fyrir Sigmund Davíð Gunnlaugsson eftir alþjóðlega birtingu Panamaskjalanna. Viðbrögð hans og sveitarinnar í kringum hann síðustu vikurnar virka ankanaleg – þetta þykir stórfrétt í virtum fjölmiðlum úti í heimi og þá er sú málsvörn að um herferð Ríkisútvarpsins sé að ræða auðvitað fallin. Spuninn hefur ekki gengið upp og að sumu leyti gert málið verra.
Ríkisútvarpið stjórnar ekki sænska og danska sjónvarpinu, ekki Guardian, BBC eða Süddeutsche Zeitung.
Möguleikinn á að Sigmundur Davíð segi af sér virkar býsna nálægur. Það verða mótmæli á Austurvelli og stjórnarandstaðan heimtar líklega kosningar. Slíkt getur náttúrlega haft þau áhrif að þétta raðir stjórnarinnar, en þar ríkir þó greinilega ákveðin upplausn.
Ef kæmi til kosninga eru Píratar sjálfsagt nokkuð reiðubúnir – þeir myndu stefna í stóran sigur. Hinir stjórnarandstöðuflokkarnir eru hins vegar algjörlega vanbúnir undir kosningar.
Það eru þó til aðrir möguleikar en að rjúfa þing og kjósa. Stjórnarflokkarnir hafa góðan meirhluta á þingi og geta haldið áfram að vinna sama þótt Sigmundur Davíð sé ekki forsætisráðherra. Það er hægt að stokka upp ríkisstjórnina – stjórnarliðar geta vart annað en íhugað það.
Auðvitað hjálpar ekki að Bjarni Benediktsson og Ólöf Nordal séu viðriðin aflandsmál – þótt þau séu smávægilegri en í tilfelli Sigmundar Davíðs er staða þeirra veik. Það minnkar aðeins möguleikana á að þessi leið sé fær.
En það er semsagt spurning hvort einhver myndi geta tekið við af Sigmundi sem forsætisráðherra? Kemur einhver úr Framsóknarflokknum til greina – eða er væri möguleiki að flokkarnir hefur skipti, að Sjálfstæðismaður taki við forsætisráðuneytinu?
Það er að segja ef til þess kemur að Sigmundur segi af sér. Hann virðist samt líklegur til að reyna að sitja áfram, en eins og stendur er er alls ekki víst að það takist. Eitt er altént víst, Framsóknarmenn, að minnsta kosti þeir sem sitja á þingi, eru afskaplega trúir foringja sínum.