Símagjörningurinn, Borgunarsalan og nú ránið úr bótasjóðum tryggingarfélaganna ber vott um óvenju næman skilning græðgisafla á því hvar er að finna verðmæti sem hægt er að soga upp.
Þetta er auðfenginn gróði. Maður þarf ekki að skapa neitt til að ná í hann, ekki gera neitt gagn – bara vera dálítið naskur á hvar bestu dílana er að finna og nógu ófyrirleitinn til að láta sér standa á sama um almenningsálitið.
Þetta var svona líka fyrir hrun. Þá voru starfandi eignarhaldsfélög á borð við Exista og FL-group sem reyndu að soga til sín allt sem var hægt að finna fémætt í íslensku samfélagi – það var farið í hverja matarholu, tilgangurinn var að umbreyta öllu í brask.
Maður hélt að við hefðum lært lexíu – og kannski stjórnvöld og eftirlitsstofnanir líka. En svo er ekki. Fjármálaeftirlitið er alveg jafn ráðalaust og var fyrir hrunið.
Svar FME vegna tryggingafélagahneykslisins er einfaldlega – þið getið reynt að fara með viðskiptin ykkar annað!
En hvert þá? Við þyrftum eiginlega að fá leiðbeiningar um það frá FME.
Þá má ekki gleyma því að tryggingastarfsemi er ekki eins og hver annar bisness, nei, allir borgarar sem eiga einhverjar eignir eru beinlínis skyldaðir til að leggja fé inn í tryggingafélög. Það eru heldur engar smáfjárhæðir. Samfélagsleg ábyrgð tryggingafélaga ætti auðvitað að vera í samræmi við það, en samkvæmt FME eru þau bara eins og hver önnur hlutafélög.
