Ef ekki er til eitthvað eitt kenningavald í kirkjunni – engin sérstök miðja eins og er smátt og smátt að verða raunin hér í mótmælendasið – breytir kannski engu þótt til séu margar útgáfur af Biblíunni.
Gunnar í Krossinum getur haft sína útgáfu, Hjörtur Magni sína og Geir Waage sína. Femínistar geta haft sína Biblíu og samkynhneigðir geta haft sína.
Bara að þeir hafi efni á að kosta þýðingar á ritinu og útgáfu eftir sínum trúarskoðunum og smekk.
Þetta kemur varla upp í kaþólsku kirkjunni eða rétttrúnaðarkirkjum austursins sem lúta miðstýrðu valdi klerka sem skera úr um réttmæti kenningarinnar. En þjóðkirkjan á Íslandi er svo gott sem dauð – líklega mun hún ganga frá sér í deilunum um hjónabönd samkynhneigðra. Það hlýtur að koma að því á næstu tíu árum að skilið verði milli ríkis og kirkju – annað er eiginlega ekki forsvaranlegt.
Kirkjan mun lifa áfram þótt skorið verið á tengslin við ríki, en þetta verður póstmódernískt ástand þar sem enginn hefur sérstakt boðunarvald og margar tegundir af Biblíunni geta þess vegna verið í gangi.
Málið er aðeins vandasamara fyrir þá sem trúa lítið eða ekki og líta einungis á Biblíuna sem bókmenntaverk. Bókmenntaunnendur eru nefnilega að vissu leyti bókstafstrúarmenn. Að koma textanum réttum til skila er frekar fílólógiskt viðfangsefni – snýst um handritalestur – en guðfræðilegt eða kenningalegt.
Við myndum varla sætta okkur við að Íslendingasögunum eða Hómerskviðum sé breytt til að þær særi ekki neinn. Það er í hæsta máta vafasamt að ritskoða Tíu litla negrastráka, Línu langsokk eða verk Enid Blyton eins og vilji stendur til – hvað þá með Biblíuna?
Aðalvandi þess fólks sem telur sig vera fjarska réttsýnt er hve karlaveldið er stækt í Biblíunni. Það er verið að reyna að laga þessa skekkju. En það eru fleiri staðir í heimsbókmenntunum þar sem karlremban er yfirgengileg, til dæmis hjá Grikkjunum Platoni og Aristotelesi. Í ritum þeirra er stæk kvenfyrirlitning. Varla neinar konur eru í Samdrykkjum Platons. Minnistæðust er eiginkona Sókratesar, Xanthippa, en hún er leiðindaskass.
